Echte vriendschap dus

Net over het spoor was het de eerste straat rechts. Ik moest doorrijden, want er was nergens een parkeerplaats te vinden, daarna ging ik dezelfde  weg terug. De Wijze stond in de tussentijd voor het hotel en hoefde alleen nog maar in te stappen. Dat was het moment dat we zonder moeite een tussentijd van 40 jaar wisten te overbruggen.  Hij was geen spat veranderd.

Een brede lach, de warrige donkerbruine haardos, dezelfde houding stapte mijn leven binnen. Ons gedeelde leven van zeven jaar werd moeiteloos herinnering voor herinnering opgelepeld en regelmatig baste naast me een lachsalvo door de kleine blauwe prins. Buitelende verhalen van Utrecht, de vrienden, de zeiltochten naar Kassabon, de onvrijwillige duik van lange Cor in de wateren van Vinkeveen, zijn zwemtocht, toen ik al op het eiland was en hij de boot gemist had, letterlijk. Een plastic zak over de rugzak en gaan(die was ik vergeten), vriend Catweazle en andere markante figuren uit de Metrotijd. De oeverloos lange discussies over politiek en maatschappij, de oudjaarsavonden voor de buis met de vrienden, Wim Kan als vaste prik een aantal jaren.

Ondertussen reed de kleine Blauwe richting tuin, omdat ik daar veel over had geschreven en de wijze dat paradijs voelbaar en aan den lijve wilde ondergaan. De zon  zette de dag in haar feestelijkste kleed, de rijp op het gras en het feit dat er niemand aanwezig was, maakte de plek nog rijker aan natuur en zingeving. Hij werd er stil van. Bleef staan en dronk alles aandachtig in, de stille sloot, de tuinen in alle winterse vredigheid, de reigers die met vieren tegelijk hun alarmkreten doorseinden naar anderen verderop het land in.

Vreugdevol hoorde hij dat er hier op het tuinenccomplex geen onderscheid werd gemaakt of grenzen getrokken tussen de een of de ander. De enige begrenzing was die van de tuinen zelf. Respect en onderlinge saamhorigheid waren de andere ingrediënten voor het vreedzame bestaan. Bij mijn tuin voelde hij de sfeer, genoot even met ogen dicht, terwijl de kleine roodborst alweer nieuwsgierig was komen kijken, wie ik nu had meegebracht. Het deed hem denken aan ziijn eigen veel grotere tuin in Hongarije, dezelfde sfeer, dezelfde aanpak. Natuur vrijheid geven binnen de mogelijkheden. Woelmuizen vruchtbare grond laten omwoelen, haas accepteren, hier en daar wat brandnetels. De nicandra vlamde met haar zaaddozen goud op in het zachte zonlicht, als kleine kerstbellen. De tuin had een feestkleed aangetrokken.

De Bernagie was een succes. Het toeven met de meegebrachte koffie een weldaad. Kalme rustige sfeer, roodborst maakte haar verentoilet, de molen op Groenekan in de verte. Vredigheid alom. Zijn hele bezoek van twee weken kwam voorbij, familie, de gezamenlijke vriendenkring. Ouder geworden allemaal, wat wijzer, de een niet meer het opgewonden standje, de ander niet meer drammerig en vasthoudend aan eigen ideeën maar binnen het kalme vaarwater  gemak erkend van het overpeinzen, de rust van het uitkristtallizeren, verworven beschouwelijkheid.

Er waren veel overeenkomsten in ons leven geweest, bleek achteraf en regelmatig had ik een opmerking die hij op de lippen had liggen en vice versa. Dat was de vertrouwde band, die er na al die jaren nog steeds was. Het voelde vooral natuurlijk en eigen.

We hadden de tuin inmiddels verlaten en waren langs de singels naar de binnenstad getrokken. Bij de Vaartsche Rijn kon de kleine prins uitrusten in de parkeergarage en zochten we ons heil op de bekende paden van ons oude studentenleven. Ledig Erf, Twijnstraat en een heerlijke biolunch bij Keek. Op de terugweg een doorgestoken arm en de wetenschap dat ons gedeelde leven altijd gedeeld zou blijven. De cirkel rond inderdaad, Het was het waard.

De belofte van een volgende keer blijft staan evenals mijn uitstapje naar zijn huis met de Datsja, straks, ooit, later. Wij kunnen dat. Overbruggen. Jaren, want er verandert niets. De liefde overstegen, echte vriendschap dus.