Geef mij maar bloemen

Ze was er weer, mijn vriendin. Ze keek me met haar kleine kraalogen parmantig aan op een meter afstand. Zelfs toen de grasmaaier zich loeiend een weg struinde door het gras, liet ze zich niet verjagen, maar hipte in de takken van de moerbei heen en weer, om mijn verrichtingen te volgen. De tuin knapte zienderogen op van mijn laatste maaiactie. Het was rul en zwaar, maar met rusten tussendoor was het te doen. Het schoonmaken van de maaier vergde wat tijd. Het natte gras had zich alleen onder het maaiblad verzameld.

De grote doeken, die op de nominatie stonden om eindelijk af te maken, had ik meegenomen en het zorgde ervoor dat ik het atelier ook wat kon opschonen. Zo, nu was er weer ruimte te over om aan het werk te gaan. De oude kwam langs om een paar oude Friese doorlopers uit zijn huisje te plukken voor een neefje zijn spreekbeurt. In gedachte waren de schaatsen steeds mooier geworden met zwierige krullers en een eikeltje op de punt. In feite waren het oude huis, tuin en keuken schaatsen. Recht toe, recht aan, met groezelige linten en niet de uitbundige oranje met streep van vroeger.

Detail

De hele week had ik lopen bedenken hoe ik de bloem à la George ‘O Keeffe zou aanpakken. Ik was ontevreden over de eerste en had bedacht dat ik, veel meer in haar stijl, de boel  wilde opblazen, zodat het alleen bloem en stamper met meeldraden zou zijn. Dat zorgde voor dat abstracte effect. De andere werken werden ook kritisch besproken, zodat iedereen lekker aan de slag kon. Oost Indische kers kreeg een krijtdoop, Fuchsia werd innig paars, zonnebloemdoorsnede hield haar poezelige geaaidheid, vaas met zonnebloemen werd prachtig neergezet tegen een doorwrochten achtergrond, een spel van licht en donker en Amaryllis bekende haar rode kleur uitbundig.

Detail

Het doek van vorige week was nog te nat om over te schilderen, maar gelukkig had ik in de auto nog een ander doek. Mijn amaryllis werd zo groot als ik bedacht had, met haar geelgroene hart, de rode randen aan de bladeren, de nerven in vlammend rozerood, het hart diep crimsonlakrood. De eerste laag zit erop. Nu kunnen we verder de volgende keer. Ik kan me door deze verdieping wel voorstellen, hoe ze zich heeft gestort op de verschillende bloemstructuren. Rode Amaryllis vertelde dat ze in haar dromen hele schilderijen aan het maken was, ze droomde over verf, over bloemen, over kleuren. Haar nieuwe eerste schreden op het pad waren goed ingebed in de bezielende energie en vreugde waarmee ze de penselen had opgepakt. Maar allen hadden we de smaak te pakken. Deze bloemenstudie had ervoor gezorgd dat bloem zoveel meer werd dan bloemblad en bladeren.

Om half tien spoelde ik mijn kwasten uit. Twee uur  was meer dan genoeg voor de opperste concentratie. Daarna volgde de verwerking op de bank, thuis, de overpeinzing wat er nog stond te gebeuren, het finale denkwerk voordat slaap binnen kon treden.

Het was een vruchtbare dag geweest. Ik zocht de Friese doorlopers nog even op. De krul was er, maar minder zwierig, het knopje op de punt werd al in 1920 vervangen door een houten krulletje, de oranje linten maar sporadisch aanwezig, minder uitbundig aan de oudste schaatsen. Onze kleine fabrieksschaatsen hadden al geen speciaal voetbed meer, we gleden ernaast en schuifelden meer op voet dan op ijzer in het rond, terwijl de broers ons voorbij zoefden. Wat vooral is bijgebleven, zijn de ijskoude vingers en tenen, die pijnlijk tintelend warm werden, stevig onder de oksel tegen het lijf gedrukt. Geef mij maar bloemen.