Al is de nacht nog zo lang

‘Als je je ogen dcht hebt, rust je ook’, sprak mijn  moeder altijd vergoelijkend na een nacht niet slapen. Het is zo’n nacht. Er gebeuren teveel leuke dingen en die dringen om aandacht in mijn hoofd. Kussens opschudden, hoofd neervleien, handen onder het kussen vouwen, inkrullen, ogen dicht en daar rollen ze binnen. Het uitstapje vrijdag, de lol met de tol bij de fysio, de grote kleine man, die er niet meer, maar altijd is, de handentherapeut, het gesprek in de Hortus, de foto van de Datura, de ontmoeting  met de wijze in het verschiet. Ook de ogen blikken mee, grijze wijze ogen, aanmoedigende bruine, onschuldige koolzwarte kijkertjes, begripvolle blauwe, heldere groene. Elk zingt een eigen lied. Ik zet alle deuren wagenwijd open.

Een gesprek vraagt om overpeinzing. Het snijdt aan waar geloven ophoudt. Maarten ’t Hart schemert door, maar af en toe een glimp Siebelink, zwaar als stroop. Die druk verruil ik graag voor de luchthartige kwinkslagen van Maarten, die de sobere zwaarte van de gemeenschap verluchtigde met de lichtheid der natuur.Een uitgelezen geloof in de schoonheid, het kind, de glimlach, het scheppen telkens weer. ‘Wat als het woord rust brengt en blijdschap’, vraagt ze. ‘Neem, zou ik zeggen, drink in, als die wens van binnenuit opborrelt mag je jezelf laven, waarom niet. Als het echter niet zo is, laat dan de vrijheid aan de ander’.

De wending in het gesprek kwam door de anti-abortustocht dwars door de stad van afgelopen zondag.  Vijftig jaar na dato van verkregen vrijheid om zelf een keuze te maken. Die ruimte timmeren ze dicht in een lange stoet. Ook hun keuze is te respecteren. Mijn twijfel blijft hangen op de uitvoerende macht. We ontmoeten elkaar in dit gesprek. Het levert boeiende vraagstukken op terwijl het hoofd al eigenlijk vol zit, omdat het tekenen de concentratie voor drie uur lang gevangen hield. De omgeving, de tegeltafel met het aangename rustgevende patroon, zon op het glas, het geroezemoes, de vriendelijke bediening, de heerlijke hoge glazen gevuld met koffie verkeerd en gemberthee brengen rust in het gesprek.

Het kabbelt verder over kinderen en eega, kwetsbaar en onzeker zijn in eigen handelen en mijn  herkenning daarin. Scheppen is vreugde halen uit jezelf, gevoel op het doek brengen, ziel in de tekening. Op school leerde ik de kinderen, dat iets niet per definitie mooi of lelijk was, te kort door de bocht leek me. ‘Vertel eens wat je voelt bij een werk’. Dat was zo oneindig veel belangrijker om te horen. Juist omdat iedereen naar volle overtuiging werkte, inderdaad, met hele ziel en zaligheid, want de betrokkenheid was groot.

1959, verlegen en klein

Toch aarzelen we bij de eigen capriolen. ‘Gerommel in de marge, kwasten voor de vuist weg, wieberen op de golven’ wordt er gemompeld. Iemand gaf me midden tussen de tropische planten een lang en uitvoerig compliment en daar kwam een bedremmeld klein meisje naar boven, met rode konen van verlegenheid. Het hart maakte later een klein sprongetje. Strooi complimenten, het werkt verheffend. De man in de vlindertuin wilde in zijn tekening een symbool toevoegen aan de realiteit. Ook hier bedachten we dat de gevoelstemperatuur daarbij leidend kon zijn. Welke wind strijkt langs.

Stof te over om te overpeinzen Met de ogen dicht, dat wel. Dan rust je, ook al is de nacht nog zo lang.