De dag in één beeld

Het was een van die heerlijke dagen in het seizoen. Zo’n dag waarbij alles past op een locatie die de enige juiste bleek op dat moment. De Hortus Botanicus kleurde buiten uitbundig de herfst in door het prachtige licht, waar alleen een lage zon voor zorgen kan. De spiegelingen in de gracht rondom de heuvel waren perfect. Het donkere diepe water lichtte op onder de oranjebruine weergave van de bomen aan de andere kant. We liepen met een grote groep richting de grote kassen, even verderop. Iedereen had tassen en stoeltjes in de aanslag. Mijn derde ervaring met Urban sketching, tekenen op locatie.

Voor de kassen stond een prachtige Datura volop in bloei. Met de zon erop en achter de strakblauwe lucht was ze adembenemend. Wat een schoonheid. Vlak bij de entree nodigde een heel bed met vleesetende bekerplanten in hun vlammende kleuren ons binnen. Het was elke keer weer een opwindende ervaring. Wat zouden we in dit jaargetij in de kassen aantreffen. Met vriendinlief  struinden we door de mogelijkheden. Van buiten naar binnen benam de dampige vochtigheid van de vlindertuin je de adem, letterlijk en figuurlijk. De meest prachtige exemplaren vlogen rond. De kleine met de glazen vleugels, de grote zwarte tijgerstreep, die natuurlijk anders heet, bont gevlekt, gestreept of met vorsende ogen op hun rug zag ik ze door de mist van de beslagen bril heen. Eerst even een tandje lager qua warmte.

Door het glas buiten zagen we de vlinders terwijl ze zich te goed deden aan het zachte halfverotte fruit op een schotel. Ze lieten zich aan alle kanten bewonderen. Ongekend schone schepselen der natuur. We besloten onze weg ieder voor zich te vervolgen. Alleen zie je rijker.

Mijn blik werd getrokken door een hertshoorn met daarachter een roze/rode fuchsia-achtige met witte en rode bloemetjes. Even verderop zat al iemand en ik had gelukkig mijn katoenen boodschappentas bij me, waar ik op kon zitten op de grond. Nu eens niet met pen begonnen, maar met potlood, voor de finesse. Het werkt minder vlekkerig in de aquarel. Voorzichtige schreden op het Botanische pad tussen al die diehards.

Vebazingwekkend hoe zo’n kleine uitsnijding in de volle kas aandacht gevangen kan houden. Als je elk onderdeel op die manier zou bekijken, zou je aan een maand nog niet genoeg hebben. Stijf en stram, maar met een eerste tekening in de pocket, stond ik op.

Een stoel was de eerst volgende missie. Maar de aandacht werd gegrepen door een minuscule paddestoelengroep, nietig en klein, op de houtsnipppers in de hangende tuinen, tussen de geweldenaars der planten. Een enorme bananenplant achter me, een vijver met de grote leliebladen verderop en overal tekenende kompanen. Het was genieten. En toch weer de grond.

In de vlindertuin, de derde actie, was een plek naast de poppen-kast. Naast me zat een jonge man te schetsen. Ik had zicht op de poppen en op een grote paarse vlinderstruik tussen de voorbijgangers door, die vorsend, spiedend en nieuwsgierig hun weg vervolgden. Twee kleine jongens, die ik ook al in de hangende tuinen was tegengekomen, hielden weer stil en keken ook met grote ogen naar de poppen. Ik volgde hun blik en zag daardoor dat een fantastisch moment was aangebroken. Uit een pop staken voelsprieten en wriemelende poten. De belofte aan een nieuwe geboorte. Ademloos volgden we de verrichtingen. De man naast me maakte met zijn nieuwere telefoon prachtige opnames van het zich voltrekkende wonder. Na een tijd, die langer scheen dan het duurde, viel een zwarte vlinder op de grond met een droge plop.

Zonder in te kleuren, trok ik naar een volgende stek. De vleeseters bij de ingang. De kou trok op, ondanks het zonnetje en met drie van de prachtige organische oervormen was de koek op. Even warm worden en laven aan schoonheid in de subtropische kassen.

Alle tekeningen op een rij gaven een veelvoud aan kleur, vorm, stijl en onderwerp weer. Zoveel mensen, zoveel zinnen. Wat een heerlijke dag. We bedankten de organisatoren, vriendinlief ging naar huis en met een vorige ontmoeting dook ik de heerlijke koffietent in. Eindeloze stof tot filosoferen, een grote latte, een gemberthee en een worteltaart om de stramme benen en het hart nog verder te verwarmen. De kleine blauwe had gratis en voor niets staan wachten. Opgetogen naar huis, met zoveel indrukken.

Thuis bleek de foto van de Datura een schot in de roos. Ze vatte de dag in één beeld samen.