De cirkel is rond

Verjaardag vieren met een huiskamer vol geeft een kakefonie aan geluid. Opgewonden gebabbel, lachsalvo’s, verwondering, en de catering bleef onophoudelijk komen met hapjes, drankjes, cadeaus voor de jarige. Broer in zijn element en jarige schoonzus ook. Er gaan vele makke schapen in een hok.

Ik denk aan de verjaardagen in de Amandelstraat. Mijn moeder had zich met een aantal kinderen teruggetrokken in de keuken om de hapjes voor te bereiden. Steevast moesten er aardappelen en eieren gekookt, augurken in de lengte gesneden en eieren gepeld. Zilveruien werden uit het zuur gevist. Blaadjes sla gewassen en nog eens gewassen. Ze werden verwerkt in een huzarensalade waarbij mijn moeder ons had geleerd er kunstige ‘huzarenstukjes’ van te maken. De kleuren waren belangrijk. De bleke mayonaise topping werd gelardeerd met met rood en groen van peterselie, augurk en tomaat, en zonnegeel van het ei. Van paprika hadden we nog niet gehoord.

De tantes en de ooms druppelden binnen, de bescheiden kant van mijn moeder en de uitgebreide familie van mijn vader. De sigaren en de sigaretten stonden op tafel gebroederlijk naast de pepsels. Muziek was er niet, want het geroezemoes overstemde elke ander geluid volledig. Gelach, gefluister(dan mochten wij kleintjes het niet horen) geroddel en achterklap. Hilarische uitschieters als mijn vader weer eens een van zijn Tailleurmoppen vertelde en ter plekke een metamorfose onderging als Moos. Binnen de kortste keren stond de kamer blauw van de rook, werden de blossen op de wangen allengs roder door de ingenomen wijn, de oude jenever, de boerenjongens en de advocaat met slagroom. De decibellen werden opgevoerd. Als de bowl was geweest en er volgde nog een kopje koffie dan was het feest afgelopen. Alles paste in die ene doorzonkamer in dat kleine huis aan de Amandelstraat. Er viel altijd wat in te schikken.

Ik vierde nooit mijn verjaardag. Misschien wel juist door die druk bezochte feesten van thuis. Het had niets te maken met het tellen van de jaren, want daar maalde ik niet om. Soms was de beurs te krap, vaker was er geen behoefte aan. Met het gezin maakte ik, bij elke verjaardag, beschuit op bed met thee en een bloemetje, soms al een eerste cadeau en dat was een feest op zich.

De feesten vroeger toen we op kamers woonden, waren talrijk, uitbundig en grenzeloos. Als iedereen in slaap was gedommeld, stond er altijd wel iemand op om de pickup weer aan te zetten en dansten we vanuit de roes de avond weer voort. Mooie fanatieke feesten waren dat, met heftige politieke discussies. De voorkeur voor bepaalde muziek werd breed uitgemeten. Er waren uitgesproken voorliefdes, regelmatig beklommen we de Stairway to Heaven(Led Zeppelin) en weer terug of hielden verblijf in het Morrisonhotel(the Doors)en On the Dark Side of the Moon(Pink Floyd). Niemand danste op ABBA.

Leidse gezelligheid.(1972)

Deze Utrechtse feesten werden in de loop der jaren vervangen voor de vrolijke en lange avonden met de Antilliaanse vrienden in Leiden, domino, en later op de avond in een vrije val kwamen de Merengue en Salsa om de hoek kijken. Geleidelijk ging het over in een leven van alle dag. Muziek bleef, dans bleef en ieder leefde een eigen leven verder.

De herinneringen schieten omhoog, nu de Wijze een paar weken naar Nederland komt om het verleden op te halen met de vriendenkring van toen en ooit, lang geleden. De pubers, die ze waren zijn de oude mannen van nu en elkaar altijd op afstand trouw gebleven. Ze gaan uit wandelen en daarna heb ik een dag prime time. Hoe bijzonder is dat. We zijn ooit samen aan een volwassen leven begonnen. Jaren ouder, misschien fysiek wat strammer ook,  maar soepel en helder in het denken. De cirkel is rond.