Als er een wil is, is er een weg

Ik was de chaos voorbij in de droom vannacht en stond volleerd bedden uit te lijnen, techniek uit te testen, bandrecorders te repareren. Tussendoor liepen allerlei mensen van alles te roepen en te doen en ik duwde de jongen van dertig jaar geleden, als de vierjarige van toen, uit het zwembad. Alles wat in dromen haalbaar was en niet opschoot, gebeurde. Wakker worden kon ik niet, want ik werd telkens de droom weer ingezogen.

Al weken zocht ik naar een robuuste rugzak. Ik had nu een klein damestasje als rugzakje op mijn rug, maar ze maakte de mevrouw van mij die ik niet was. Ik zocht een groter exemplaar van canvas en liefst waterdicht. Stoer en handig, passend bij mijn zwarte kloffen.

Vriendinlief zou om twaalf uur in Broei zijn. Een heerlijk restaurant,  ingericht met lange planten als lianen hangend van de binten. Grootbladige vingerplanten, strelitzia’s en ficus, met boeken en gebruiksvoorwerpen van vroeger zorgde voor een huiskamersfeertje. Het werd versterkt door de warme kerstbomenlampjes in alle hoeken en gaten. Het leverde een spel op van licht en donker. Ze was wat later en ik had volop de tijd om alles goed in ogenschouw te nemen, half achter de boekenkast verscholen. Er zaten mensen driftig te werken op de laptops en Ipads aan de twee lange tafels. De kleine twee en driepersoons zitjes stonden kriskras. Er waren grote loungebanken op een kleine verhoging.

Twee meisjes liepen steeds vanachter de brede toog de zaal in om mensen te bedienen of haalden in de halfopen keuken de bestellingen op. De kaart met vegan gerechten sloot naadloos aan. Jong en oud publiek druppelde binnen. Zakenlui, studenten, mensen van allerlei pluimage waren gemoedelijk, zakelijk, breedsprakig of bescheiden met elkaar in gesprek. Na tien minuten schoof vriendinlief het zware fluwelen gordijn opzij bij de ingang en stapte de warmte in. Een hartelijke omhelzing volgde. We hadden elkaar al veel te lang niet meer gezien. Aan het kleine knusse tafeltje waar we de lange benen langszij moesten leggen, omdat ze er niet onder pasten, schoven maanden in elkaar  en werd  de lange ontberende periode ontsloten. Kinderen kwamen aan bod, manlief, persoonlijke belevenissen, school, toekomst en herinnering. Tijd werd ook hier overbrugd en beiden hadden we heimwee naar toen en dan, waar het leven nog werken was en het werken leven, omdat we als team vriendinnen waren met elkaar en konden delen.

Het soepje was bijzonder, een dikke knolselderij waar de lepel in kon blijven staan, maar zacht en glad van smaak en textuur. De schil was in lange krullen eraf gehaald en krokant gebakken. Verrassend, niet onverdeeld even lekker, maar alleen al om de bite prima. We hadden er een dip bij voor het desembrood van zoete aardappel. Heel anders dan de gebruikelijke pesto.

De tijd rende voorbij en aan het eind met een wijntje van Trijntje, lichtzoet voor vriendinlief en droog voor mij, de perfecte afsluiting, beloofden we elkaar beterschap, bioscoopje tussendoor, vaker ontmoeten. Warme groet en daar gingen we weer. Zij op de fiets, ik naar de parkeergarage, waardoor ik langs een popperig kleine winkel met oude en nieuwe snuisterijen kwam. Daar zag ik haar. Mijn rugtas. Ze lag achteloos in de grote mand. Blauw canvas met imitatieleer, een kartonnen kaartje aan een touwtje  vertelde dat ze 5 euro kostte. Geen moment van aarzeling. Daarom moest ik er naar binnen, om haar te vinden. De hemel te rijk was ik met de aanwinst en toen de parkeergarage op steenworpafstand van het restaurant ook nog goedkoper bleek dan het parkeren op straat, kon de dag niet meer stuk.

Met de vondst reed ik nog even langs dochterlief, waar ik net op tijd was om het kasteel te bewonderen van de ninja-legopoppetjes en moest ik telkens raden of het een goede of een slechte was. Ze schoten de lucht in onder zijn kreten: IJs, water, lucht en vuur, terwijl ik met een knipoog verstond: IJs, wafel, slagroom en chocola. Oma’s zijn niet geschikt voor het ruige ninjaspel. Hij gniffelde in zijn vuistje. Kleindochter brabbelde erop los. ‘Klap eens in de handen en in de maneschijn’. Wat een knusse boel. een warme thee en de gedachte, dat leren tassen een soort statussymbool waren, maar nu drastisch aan het inboeten zijn. Het kan wonderlijk lopen in de wereld.  Daarna op huis aan, met de nieuwe aanwinst. Als een kind zo blij.

Ik heb nog nooit bedden uitgelijnd en toch deed ik het. Zo zie je maar. Als er een wil is, is er een weg.