Zonnige zondagsrust

Alsof ze op me zaten te wachten, vijf dikke doffers op een rij op het bord met de plattegrond aan de ingang van het park. In sierlijk goud stond de naam Julianapark op het oude hek.

De man op de fiets kwam van de overkant naar me toe. Hij zag er uit alsof hij nog moest leren van zichzelf te houden. De ogen waren groot, het wit gelig en diepdooraderd. Hij stak van wal. Dakloos, geen geld voor een ontbijtje,of voor het opvanghuis, had ik wat geld voor hem.. Ik beloofde de tas rond te spitten op zoek naar losse geldstukken, maar ik vermoedde niet veel te vinden. Het was waar. Uit de diepte dook  slechts een schamele 20 cent op. ‘of ik dan even wilde pinnen. de Pinautomaat was vlakbij’. Nou, dat nou ook weer niet, beste jongen’. Zo beleefd als hij begonnen was, eindigde het weer. ‘In ieder geval toch evenzo goed bedankt mevrouw en een fijne dag’. Respect overtrof de armoe. Hij reed zwabberend weg.

Hoe ik ook wachtte er was geen piraat te zien. Een app bracht uitkomst. Ze stonden aan de andere kant. Kleinzoon Piraat stond al klaar en wachtte ongeduldig op zijn makkers. Twee rode draken, een jonckvrouw en drie piraten later waren we klaar om op jacht te gaan naar de schat van Piet Piraatappel. It is all in the name.

Het Julianapark is een gouden park in de herfst. De zon dook af en toe weg en dan dreigde er regen, maar ze hield het toch nog aardig vol. Het was fris. Het onversaagde piraten renden voor ons uit op zoek naar de appels en de opdrachten. Joelend en met oren die maar half werkten door de spanning. Een van de meisjes deed met de jongens mee. De andere twee liepen aan mijn hand, tot ze ontdooiden en met hun kleine spillebenen de uitgelaten piraten probeerden bij te houden. Het was allemaal interessant. De appels, de vragen, de dieren in het park, de Fristi en de koek. Het hoogtepunt was de schat, een gouden doos met grabbelcadeautjes. Ze grabbelden de wilde dieren en hadden ieder de grootste, de wildste de snelste, de mooiste. Een kinderhand is gauw gevuld en een piratenhand zeker.

Even uitwaaien in de speeltuin zodat Piet Piraat zijn rondslingerende appels weer kon vangen en daarna in de auto’s naar huis, een verjaardagshuis, een huis waar bijna alles mocht binnen de aangewezen perken. Zoals op de tafel tekenen. Hoe gaaf is dat. De stapel pannekoeken waren wonderlijk genoeg bijzaak, het speelgoed veel leuker en de meegebrachte cadeaus. Met het schmincken veranderden de piraten ineens in gouden ninja’s, rode draken en gele pickachu’s. Op het papier, dat over de tafel was gespannen, werden prachtige tekeningen gemaakt. Kinderen voor kinderen ging ietsje luider en alles verliep in pais en vrêe. Veel te snel, maar eigenlijk precies op tijd kwamen de ouders hun kroost ophalen. Wat een heerlijk ouderwets gezellig feest. Een met een gouden randje.

De sfeer op het voetbalveld ’s middags was zo koud als het weer, na een gelopen race en verlies voor de jongens. Maar Wind river van regisseur Taylor Sheridan op NPO 3 was zo mooi verfilmd, dat het ondanks het koude winterlandschap, het lijk in de sneeuw, het indianenreservaat in Wyoming, hartverwarmende natuurbeelden opleverde.

Vandaag is het boek weer aan de beurt. Zonnige zondagsrust.