Meer dan de moeite waard

De glasman was een kwartier later op de tuin. Hij had de navigatie niet aan en stond eerst aan de andere kant van de Gageldijk. Het was een vriendelijke jongen. Toen hij de kar in ogenschouw nam, waarmee ik het glas naar achteren wilde rijden, bood hij onmiddellijk aan om het naar achteren te dragen. Wat een service. We hadden een gezellig onderhoud onderweg. Over de glashandel zelf, over het werk en over de buurt. Zuilen en het Ondiep, waar mijn voetstappen van de jeugd lagen. Hij wandelde net iets harder dan ik, dus alle zeilen moesten bij. Maar binnen een kwartier was het gepiept. Het glas stond in de kas. Nu kon de oude het erin klikken.

Daana fluks naar huis om te kijken hoe het met de schilders stond. Die hielden vrijdagstilte boven en waren beneden bezig. Met een lekker vers broodje even een uurtje op de bank. De zon scheen uitbundig en het werd zelfs wat warmer. Vanmorgen toen ik bij de Bernagie was, waren de ramen beslagen. Ik wist niet of dit vanbinnen of vanbuiten was geweest. Dat wilde ik toch onderzoeken. Opnieuw naar de tuin. Daar was het waterschap de sloten aan het leegtrekken met een grote baggermachine. Fascinerend hoe hij met de grijparm de hele sloot overreikte en de grazer liet happen. Hij liet een lint van meeuwen achter hem. Toen ik doorliep en nieuwsgierig was naar wat de vogels zo opgewonden maakte, zag ik honderden kleine visjes aan het oppervlak. Luid krakelend vierden de meeuwen feest, met in hun kielzog een reiger, die een graantje meepikte en wat zwarte kraaien.

Het raam stond nog netjes in de kas. De zon had de Bernagie inmiddels weer droog getrokken. Aan de buitenkant dus. Fijn, dan hoefde ik nog niets droog te stoken. Het was warm genoeg. Zonnebloemen dan maar. Hoog en droog zat ik in mijn geliefde uitkijkpost. De roodborst hipte tussen de takken en zong me af en toe met haar lieflijke trillers toe. Daarmee lokte ze me weer naar buiten. In de meidoorn bij de buurman op de hoek zat zij en liet me met een nieuwsgierig koppie haar feestmaal zien. De boom zat afgeladen vol met rode bessen. Ik mocht dichterbij komen en kon prachtige foto’s maken. Het was een feest, daar op de tuin.

Het werk vorderde gestaag, maar toen ik aan de lucht begon, zag ik later op de foto’s dat het contrast en daarmee de diepte wegviel. Dat was het sein om te stoppen en naar de auto te gaan. Boel aan de kant en opruimen. Er was verder helemaal niemand langs geweest. De kou was ongemerkt toch opgetrokken en zorgde voor koude voeten en handen. De meeuwen waren nog steeds aan het huishouden. Ze gingen zo op in het veroveren van hun lekkere hapjes, dat ze niet eens meer opvlogen als ik langs liep. Wolken witte meeuwen boven een stadse sloot, een bijzondere gewaarwording.

Er kwam een mail binnen van de buurman aan de overkant van de tuin. Of we deze maand naar Voorlinden zouden gaan. Wat een heerlijk idee. Er hingen drie grote werken van Anselm Kiefer. Van Louise de Bourgeois waren er veertig sleutelwerken te bewonderen onder de indringende noemer: ‘To Unravel a Torment’.  Het was bijna dertig jaar geleden dat er zoveel werk van haar  in een tentoonstelling te zien was hier in Nederland.

Het vooruitzicht alleen al was voldoende voor voorpret. Kinderlijk genoegen. Nog maar een paar nachtjes slapen, dat idee. In ieder geval een tentoonstelling die alleszins meer dan de moeite waard is.