Dan wil je ze nooit meer kwijt

Voor me ligt het kloeke formaat van het tweede boek van Jochem Myjer & Rick de Haas. Het prentenboek is in 2016 verschenen. Het doet me goed om te zien dat in de titel zowel schrijver als illustrator in een lijn genoemd worden. Het boek brengt me weer terug naar vier jaar geleden. De dag na Sinterklaas mochten de kinderen een gekregen lievelingscadeau meenemen naar de kring. Nog zie ik de twee verwachtingsvolle ogen en de rode konen van opwinding. Met trots in zijn stem overhandigde hij me het eerste boek van Jochem Myjer:  ‘De Gorgels’.

Afwachtend keek hij naar me op. ‘Wat een lekker dik boek. Is het een mooi verhaal.’ Haastig bevestigde hij het ‘En heel spannend.’ ‘Te spannend voor de groep?’ Dat dacht hij niet. ‘Nou dan moesten we er maar eens in beginnen. Mag ik hem een poosje lenen’. Het werd een heen en weertje, want zijn lievelingsboek moest natuurlijk wel iedere middag mee naar huis. Al was het een tikje spannend hier en daar, ze hebben er van genoten. Het was een schot in de roos. Op dat moment had ik veel oudste en weinig jongste kleuters in de groep. Al gauw behoorde het boek tot de klassieke kinderbijbels samen met Kikker en Pad, Toon Tellegen, Pluk van de Petteflet, Pippi Langkous, de GVR, Winnie de poeh, Kikker en nog een aantal van dergelijke meesterverhalen.

Tot mijn grote vreugde kwam dit tweede boek uit, dat met aanstekelijke tekeningen de wereld van de Gorgels voor de jongsten uitrolde. Daarin volgden we de kleine Bobba die, als alle Gorgels, twee keer zo snel volwassen kon worden als wij, mensen. Hij ontpopte zich tot een snelle leerling. Het was heerlijk om in die wereld te toeven en aan te schuiven tijdens het verjaardagsfeest of te leren hoe je de gemene Brutelaars kon verslaan. Het hele verhaal is een goede inleiding voor het eerste boek en uitstekend geschikt voor de jongsten.

De Gorgels werden een begrip. Boven in het speelhuis werden er hele hoofdstukken nagespeeld. Herhaaldelijk klonk er een ‘joebelabambam’ of  het ‘of-niet-of-wel’ dat iedere Gorgel herhaaldelijk achter zijn zinnen plakt.

Jochem vertelt grappig over het laten uitkomen van zijn droomwens op Youtube. Dankzij de Gorgels die beschermen en genezen hoeft geen kind meer bang te zijn ’s nachts.  Het was ook een mooie uitlaatklep voor zijn ongebreidelde fantasie. De kinderlijke verwondering is er nog altijd. De kinderen uit mijn groep identificeerden zich allemaal met Melle, het mensenkind waar Bobba over waakte, maar ook met dappere stoere Bobba zelf. Ze griezelden bij de Brutelaars en genoten van de onverschrokkenheid van Bobba. Klein, maar dapper en slim. Als aanvulling daarop had Melle een ‘scherp’ oog. Daarmee was hij in staat om de Gorgels te zien. Dat scherpe oog gingen de kinderen oefenen. Een van de geliefde spelletjes in die dagen was ‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’. Waar een goed boek al niet toe kan leiden.

Het verjaarspartijtje van Bobba

Morgen ga ik met dit prentenboek naar de verjaardag van kleinzoon. Ik gun hem deze heerlijke wereld,  waarin je moeiteloos weg kan dromen. Zijn eerste kennismaking met de Gorgels als voorbereiding op het grote boek en het nieuwe avontuur, dat er nu is. ‘De Gorgels en Het grote avontuur op de Gletsjer’. Want als je de Gorgels eenmaal in je hart hebt gesloten, dan wil je ze nooit meer kwijt.