Het hoofd leeg en het hart vol

De zon knipoogde gemoedelijk vanachter een van de gebouwen vandaan. Een veelbelovend begin van de dag. Het voelde als mijn terugkomst vieren na twee weken afwezigheid. In de lange gangen was er volop bedrijvigheid. Er was veel post.

Ik had de spalk afgelaten. Om de haverklap moest je de handen ontsmetten en wassen.  Bij aankomst op de afdeling wachtte een aangename verrassing. De wachtkamer had een  metamorfose ondergaan. Met een fris behang, nieuw gesausde muren, maar vooral een vensterbankzitje in warm terra en een ronde tafel met vier comfortabele stoelen erom heen zag het er uitnodigend uit. Weg ziekenhuissfeer. Het was nog niet helemaal af, maar dat zou in de loop van de week volgen. Het was bijna een feest om de mensen daar te mogen ontvangen.

Achter elkaar druppelden de vertrouwde gezichten binnen. Ze hadden me gemist. Dat was fijn te horen. Hier en daar liep ik bij de kamers binnen, waar men alleen lag met veel tijd om te piekeren. Wat afleiding is een remedie, een luisterend oor een andere. Van drie verschillende vrouwen hoorde ik in korte tijd hetzelfde scenario, waar hoop en, als tegenpool, gelatenheid altijd doorheen schemerde. Vrouwen die jaren jonger waren dan ik. Een van hen nog met betrekkelijk jonge kinderen thuis. Heel vaak hadden we het over die kant van de zaak. Waar liep je tegenaan als de omgeving een complete verandering onderging nu zij als spil steeds met opname voor langere tijd weg waren. Een van hen vertelde dat de kinderen hadden geappt dat de chips op was. Een stille klacht over het reilen en zeilen van vader als ‘moeder’ thuis. Ze moest lachen maar tegelijk was er dat kleine randje bezorgdheid. Wisten die kinderen veel. Negen dagen had ze al niet gegeten. Ze kon geen hap door de keel krijgen na de eerste chemo. Welk stil protest zat daar achter. Vanmiddag zouden nog meer onderzoeken volgen.

Op de andere zaal ving ik een vrolijke lach. Mevrouw mocht naar huis met een redelijk goede uitslag van stilstand en kleiner worden. Hier waren deze woorden toverwoorden en hielden een belofte van positiviteit in, waar het elders achteruitgang betekende. Woorden werden iets om op een goudschaaltje te wegen. Niet alles kon gezegd tegen iedereen en veel juist weer wel met humor en berusting.

Bij de dagbehandeling troffen twee lotgenoten elkaar met een praktisch identiek verhaal. Een uitwisseling van de feiten en een verbondenheid in deze rode draad van tegenslag bracht licht in de ogen van de tweede vrouw. ‘Hoe is het mogelijk hè’. Opgetogen kunnen zijn over wat te delen valt en wat daardoor lichter wordt. Haar evenknie was een sterke optimistische vrouw. Ze keek met opgeheven vizier de grillige gang van het leven aan. Had ze in de gaten hoe helend die houding was. Het spiegelde in de ogen van de anderen.

De ochtend vloog om. Het was nog steeds heerlijk zonnig buiten. De zelfregelende lamellen bleven gelukkig open, zodat er letterlijk licht in de duisternis bleef.

Na een middagje rust op de bank en wat ‘geïnktober’ volgens de natural science version, vertrokken we ’s avonds weer naar zee om de kinderen te laten spelevaren. Interessante leerzame details kwamen boven drijven. Wat was het bijzonder om te zien dat ook hier ieder een eigen handtekening had en de gedrevenheid bracht dat aan het licht.

Eerst aarzelend, zoekend, met duwen en trekken, maar met steeds meer durf en zekerheid. De roep van de zee, in een dromerige sfeer, een uitgelaten spel, een opgetogen ontmoeting.  Een mooie afsluiting van deze betekenisvolle dag.  Het hoofd leeg en het hart vol.