De bank wachtte

Het hele atelier was omgebouwd tot zonnebloemenparadijs. De wanden hingen vol met de houtskooltekeningen en de opzetjes van het eerste uur, met olieverf op papier. Zonnebloemen in alle rangen en standen. Daarnaast een grote emmer vol met de afgedankte zonnebloemen van de bloemenwinkel, die nog heel erg de moeite waard waren om na te schilderen. Wij hadden voor de vazen gezorgd. Uiteindelijk werd een mooie bolvormige groene met algemene stemmen gekozen.

Het was heerlijk om erin te duiken. Ik had een groot doek gekozen. Geen begrenzing in de beweging, maar gewoon gaan. Eerst met een grote kwast de achtergrond, waarbij ik de vaas met bloemen uitspaarde, daarna met paletmes de zonnebloemen zelf en daarna het overvloedig aanwezige blad. Het mes behoedde voor al te pietepeuterige precisie. Dit was wat het dichtst bij me stond. Met elke streek voelde ik de vreugde weer terugstromen, die ik al een tijdje kwijt was in het tot op het detail nauwkeurige uitgespitte middeleeuws van het jaar daarvoor. Je verliezen in het doen, de vreugde om het resultaat, de drang om door te gaan/. Het zijn de momenten waarop alles lukte. Overal om me heen ontstonden nieuwe zonnebloemen, ieder met een volstrekt eigen handtekening. Gedurfd of ingetogen, voorzichtig of krachtig, het spatte van de doeken af. Heerlijk om naar model te werken.

detail

De volgende dag kwam ik, in alle vroegte, mijn  toneelmaatje tegen in de handenkliniek. We hadden elkaar al een hele tijd niet gezien en sloegen de wachttijd stuk met verhalen over en weer. Zij had een duimspalk en ik kwam er een halen. Wat een wonderlijke gewaarwording als de warme silicone om de pijnlijke plek werd gevormd. De warmte voelde behaaglijk. Op maat gemaakt en klaar terwijl U wacht.

De foto’s van de handen, een vervroegde halloweenparty volgens zuslief, toonden de slijtageslag klip en klaar. De Belgische arts legde het met haar zangerige accent uit en zo klonk het als een gunst of een gave. Ze koos voor de klassieke aanpak. Spalk en handentherapie. Een spalk om vast aan te wennen en later zou de tweede worden aangemeten.

Buiten onder de rode beuken ontwaarde ik bij de buurman, de tandtechniker, twee ivoren poortwachters en ik kon het niet laten om ze vast te leggen. Wat een prachtige entree.

Bij zuslief was er koffie en het delen van de ervaring. Daarna door naar de Breitnersessie met Wolkenwietje. Ze wilde wat foto’s van haarzelf in kimono en had alvast haar knusse kamer omgebouwd tot uitheems boudoir. Prachtige kelimkussens en een mooi kleed op de bank, roze orchideeën en felrode anthuriums in een oudroze met gouden vaas. We bepaalden de juiste compositie, de lichtinval, de pose. Elegante voeten over elkaar heen. Blote benen of juist niet, de stand van de armen en handen.

De parkeermeter liep tot half vier. Ik moest er als een assepoester hals over kop vandoor met de belofte twee weken later nog een keer te komen.  Dan beloofde ik mijn eigen kimono mee te nemen, de Japanse met de lange mouwen, om de sessie te vervolgen. Nu hadden we een mooie rok onder de driekwart kimono’s gestopt in  tere tinten die er bij pasten en een sessie met een chinees jurkje als rok. Alle combinaties waren denkbaar en de achtergrond en omgeving en de stofvoering op de verschillende foto’s waren inwisselbaar.

Ik zocht en vond vingerloze handschoenen voor over de spalk. Mooi zwart is niet lelijk. Zo was het goed. De bank wachtte.