In de luchtballon

Men had gewaarschuwd voor ernstige verkeersproblemen door wegwerkzaamheden voor de komende zes weken, maar gelukkig ging dat vrijdag pas in. Ik kon in een keer doorrijden en genieten van een dappere poging van de zon om door het grijze wolkendek heen te piepen.

Bij de automaat die de uniformen langs een dunne lijn naar beneden liet zakken, stond een lange rij tot in de gang. Een automaat was buiten werking. Geduldig bleef iedereen staan wachten op zijn of haar beurt. Op de afdeling was er al volop bedrijvigheid en de eerste mensen druppelden binnen voor de dagbehandeling. Het was kwart over acht.

Met de post kwam een rouwkaart binnen. Op de buitenkant stond een grote foto. Ter plekke, realiseerde ik me, dat er steeds en veelvuldig kaarten binnen zouden komen. In de zusterspost was er een speciale hoek gemaakt voor overlijdensadvertenties. Hier viel het leven, de kwetsbaarheid, het lijden en de dood samen.

Ze zat op de stoel een tikje scheef weggezakt en wachtte op het te verschonen bed. Tanig gebruinde huid. Ze staarde verlangend naar buiten. Zon en zomer waren verder weg dan ooit. In de kamer naast haar zat mevrouw adelijk bleek en had een enorme bloeduitstorting op haar hand. Ze vroeg of ik de vlek even weg wilde poetsen. Nee, niet met een droog gaasje natuurlijk, een beetje water erop en dan wrijven. Mevrouw was duidelijk gewend orders te geven. Ze wilde niet verder eten en goot alsnog het laatste slokje van de thee over de bloes heen. Ze dacht dat ze maar weer eens op zou stappen. ‘Wat vind jij’, vroeg ze me, ‘Of zou ik nog even blijven zitten’. ‘Ik zou nog even blijven zitten ‘, zei ik. Vraag en antwoord herhaalde zich nog drie keer. Het verse, warme kopje thee was een welkome bliksemafleider toen de focus weer naar het bekertje ging.

In de behandelkamer zat een bleke man te trillen. Zijn vrouw kwam voor de behandeling, maar hij voelde zich allesbehalve goed. Hij had nu hard suiker nodig en de lichte paniek was voelbaar. Eerst thee met dubbel suiker, toen limonadesiroop. Langzaam trok hij bij en verdween de bezorgde blik in de ogen van zijn vrouw.

Ze liep in de gang te zeulen met een grote weekendtas. Ze mocht naar huis, had ze even daarvoor vertelt. Ze liep alleen. ‘Zal ik de tas even dragen’, vroeg ik. ‘Maar hij is te zwaar’ protesteerde ze. ‘Ik zet je met tas en al in de lift, dat scheelt weer een stuk’. Ze laat het zich aanleunen. Alleen zijn vormt stoer, maar steun is soms zo fijn. Het was het tegenovergestelde bij de man en vrouw die samen binnenkwamen. De man bleef nauwlettend om de vrouw heen draaien en reageerde op elke beweging. Op een vraag naar koffie of thee antwoordde hij ontkennend voor haar. Toen hij weg was, wilde ze tomatenbouillon op halve sterkte. Zo reeg de ochtend zich aaneen. Een snoer van grote en kleine verhalen, elk met een lading. Toppen van de ijsberg.

Schoonmoeder zat te dommelen op de stoel. Haar haar was verward, ze had de bril niet op en schudde het hoofd over moe worden van het niets doen. Maar toen zoonlief en ik grapjes maakten en schalks ingingen op haar opmerkingen, bleek het vliegen van gisteren in een luchtballon te moeten en kregen de verhalen  een luchtiger wending. ‘Of ze de honderd haalde’ was de vraag. Nog maar drie jaren. Wat is drie jaar op een heel mensenleven. Met de bril op zwaaide ze ons uit. Buiten ontwaarde ik een prachtige geschubde inktzwam

In de auto draait zoon ‘Man in nood’ van Willem. Vier of vijf nummers komen voorbij met indringende teksten. Een leven in een notendop. De top van de ijsberg en al het leed dat eronder ligt. Verwerken van een crises doet ieder op zijn eigen manier, Respect voor de man met zijn mooie tracks, respect voor de vrouw met de zware tas, respect voor schoonmoeder in de luchtballon.