Grondig schoon spoelen

Onder aan de dijk op het kleine weggetje zag ik zijdelings vriendinlief boven al aankomen fietsen. Ik reed haar achterop. Ze wenkte en zwenkte aan de andere kant naar beneden richting de Bossenwaard. De kleine blauwe prins hobbelde er gemoedelijk achter aan, hier en daar wiegend op het ongelijke terrein. Voor het hek parkeerden we. Over de geul heen veranderde de wereld in die van grassen, distels, margrieten, teunisbloemen, stekelkopjes en verdroogde zaaddozen van de wilde peen.

Voor ons strekte de Lek zich tot een lang lint onder de nieuwe en de oude brug, nu nog gebroederlijk naast elkaar. De temperatuur was aangenaam met de lichte bries. Zon, zand en water, de pier met de brokken steen bedrieglijk achteloos neergesmeten. Boven ons roerden zich de ganzen. Soms in formatie, dan weer uitwaaierend, maar altijd gepaard gaande met het luide roepen. Gak gak gak…Spelen aan de Lek met een schetsboek en pen of potlood in de aanslag.

Over de A2 raasde het verkeer in hoog tempo voorbij. De wind stond gunstig. Het geluid viel stil in deze uiterwaarde. Het water kabbelde of deinde hoger naarmate er schepen voorbij voeren. De motorboten golfden hun venijn in een vinnig geronk naar buiten. Met tussenpozen was er alleen een weldadige rust.

Foto van Mieke Siemons: Detail

We konden de diepte in met uitgesproken gedachten, verlangens, dromen. Het was goed toeven daar op de oever. Pen ving de wirwar aan planten, de overkant met haar grijsgroene bomen nu nog in zwart/wit. In de herfst, als er weer een hele andere rivier te beleven valt, gaan we met ezel en olieverf aan de slag. Die belofte stond. Om het kleurenpalet te vangen en een studie te maken van kleur en vorm. Het idee om naar waarneming te schilderen gaf een nieuwe impuls en kwam op het goede moment. Heerlijk om naar uit te kijken met alle nieuwe mogelijkheden van dien.

De voeten in het koude water zorgden voor verkoeling, zand tussen de tenen. Daarna liepen we terug naar het hek. Prachtige plek, die Bossenwaard. Wadproof.

Zaaddozen van ‘De wilde peen’

Op de tuin was het een drukte van belang. De achterbuuf, de oude en zijn jonge kompaan. Op een gegeven moment joeg ik ze van het erf, want mijn hoofd hing nog in de zoete stilte van de Lek. In de Bernagie stond een tweede doek te wachten. Eigenlijk had ik de zaaddozen van de wilde Peen willen schilderen, maar ze lag nog in de auto, op het nippertje meegekregen van vriendin. Experimenteren maar, met kleur, roze, paars-tinten, groenen en en blauwen. Het lukte niet echt om me volledig te concentreren. Volgende keer beter.

Afsluitend een praatje met de buuf over de zonnebloemen van Anselm Kiefer, die haaks lijken te staan op de zonnebloemen van van Gogh. Ik zoek ze op en ben onder de indruk. Die krachtige belijning van Kiefer. De bloemen, groot, dood of treurend, met de sporen van verval. Kracht van vergane schoonheid. Door mijn queeste ontdek ik de tentoonstelling van Anselm Kiefer straks in museum Voorlinden vanaf 16 september. Wat in het vat zit verzuurt niet. Iets om naar uit te kijken.

Om half acht wandelde ik langs de sloot in het zachte avondlicht, met stof om te denken over een vervelende app, stekeliger dan een stekelknopje, die de mens toonde in al zijn facetten. Deze was van een droeveloze hopeloosheid. Met de gedroogde wilde peen en de gevonden paarlemoeren schelp op het dashbord kabbelde de Lek en haar goede zingeving mijn hoofd weer in om alles grondig schoon te spoelen.