Zon en zee, zee en zon

Om acht uur genoot ik van het zonnetje, dat al uitbundig scheen. Zus kwam me halen en met een noodtempo scheurden we naar andere zus en naar Lisse. Wat een fantastisch gebouw was het waar we moesten zijn. Een monumentaal trappenhuis als entree, een industriële hoge zolder met alle details aan houtwerk en buizen nog intact. Om half tien brandde de coach los. Het werd een boeiende dag over computerprogramma’s, mogelijkheden, tips en tricks om foto en beeldmateriaal te kunnen gebruiken, filmpjes te maken, kortom we konden weer spelen vanavond. Het onderwerp was media in de opvoeding en het bleek al gauw om de digitale wereld in het algemeen te gaan. Voor het programma dat voor E-learning geschreven werd, was het zaak om het doel helder te krijgen.

Al met al een lange, maar beslist zeer zinvolle, dag met een belofte voor meer. Alle aarzelingen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Zon, zee en strand trokken. Voor de anderen was dat niets bijzonders, want die liepen elke dag hun wandelingen met de hond langs de zilte zee. Voor ons plattelanders was het een heerlijkheid, want er was altijd ergens dat grote verlangen naar het weidse uitgestrekte. Het was ontzettend druk, maar nadat we ergens op de boulevard gegeten hadden, werd het strand leger en stiller en was het genieten van de laagstaande zon boven het water, de kinderen die een kat en muisspel deden met het tij en een frisse wind die de broodnodige verkoeling bracht. Bij Culum waanden we ons even op Ibiza met mindfull achtergrond muziek en de lome vrijdagavondborrel voor de meeste mensen.

Thuis schoten televisiebeelden voorbij en was het hoofd nog bezig met het verwerken van alle indrukken van de dag. Door foto’s, beide zussen op het strand, spelende kinderen. Toen we daar waren, dacht ik aan het werken op locatie door mijn schildercoach. Hoe snel moet je zijn om de houdingen en het speelse moment te pakken van een ogenblik dat als zand door de vingers vliegt omdat de kinderen zilverkwik hun capriolen verkopen. De foto liet een idyllisch plaatje zien. Meisjes in witte jurken, een jongetje in een overhemd met een strik om. Ze waren ontsnapt aan de bruiloft, die in een van de strandtenten werd gevierd en geen van de ouders liep in de buurt om het kroost in de gaten te houden. Het jongetje haalde linke capriolen uit en de meisjes speelden op een zandbank, die best al een eind in zee lag. Ze hadden de avond van hun leven met de opspattende kleine golven en de meeuwen, die misbaar maakten om de verstoorde rust.

De zee veranderde iedere keer van kleur, met het licht mee. Ik besloot om toch een keer met haar mee te gaan om daar ter plekke de schroom te overwinnen en de penselen het strandleven te laten vangen. Nooit bedacht dat je dan de kleine panelen moest hebben. Doeken walsen natuurlijk zo van je ezel af.

Terwijl we aan het bijkomen waren van de inspanning, zuslief was gaan wandelen om de bijzon te vangen klonken lome klanken voor een uiterst zen moment. Samen met de ondergaande zon, de lange jurken , de blote voeten, de stralende lach, jonge mensen en een opa die danste met zijn kleinkinderen, schoot het leven op haar plek.

Moe maar voldaan wandelden we naar de auto, waar op de terugreis de zon meereed in de spiegel van de auto, alsof ze nooit meer weg zou gaan.