Zien en beleven

Pardoes een gat in de dag slapen en duizend dromen dromen. Verkwikt werd ik wakker. Het wil nog maar niet zomeren, ook vandaag niet. Ik ga toch richting tuin, want het tweede ladekastje is leeg. Het had wat voeten in de aarde. Waar breng je de inhoud van 8 lades onder. Er waren gouden herinneringen, kleine hebbedingetjes, cassettebandjes van Tracey Chapman en Paul Simons, hele platte vijftigerjaren envelop-tasjes en schriften met gedichten. Het afscheidsschrift van de vader van de kinderen, de foto van pas overleden vriendin van haar bruiloft. Stralend in het wit en brede glimlach.

Met een lach en  een traan wisselde de inhoud van plaats. Een klein linnen tasje voor persoonlijke dingen, een enveloppe met foto’s en schriften in een kistje boven op de kast.

Toen de klus geklaard was, stroomde de regen met bakken loodrecht naar beneden. Het ladekastje mocht leeg wachten op een vervolg. Evenals de tas voor de kringloop en de tekentas voor het atelier. Er lag nog een mooie klus te wachten. Zus en zus bedanken voor de hulp bij de inwijding van het atelier. Bij de bloemist was het druk. Het bleken allemaal bekenden van elkaar te zijn. Ik pakte twee veldboeketten en weet zeker dat de vrouw die met me afrekende niet gezien heeft wie daar tegenover haar stond. Alsof ik lucht was. Wonderlijke ervaring.

Bij zus was het gezellig met zwager en andere zus en broer. Een gemoedelijke middagborrel en toen broer weg was besloten we samen te koken. Viskoekjes wilde ze maken en worteltjes uit de oven. In het nieuwe appartement was het goed toeven met alle apparatuur volgens de nieuwste normen. De viskoekjes waren te nat om als koekje te bakken. Dus zus aarzelde geen moment en brouwde er een grote viskoek van. We hadden er diepvries-vis voor gebruikt en ik kon me niet aan het idee onttrekken dat er teveel vocht bijzat van het ontdooien. Mijn oma zei bij elke mislukte cake: ‘De ingrediënten zijn goed, dus het is te eten’. Zo was het ook. Het smaakte heerlijk.

Daarna trokken we naar het nieuwe appartement van andere zus, die het voor elkaar had gekregen om een betrekkelijk beperkte ruimte groot en sfeervol te laten zijn. Prachtige tinten zachtgroen en grijs straalden een heerlijke rust uit.  Alles versterkte elkaar in evenwicht. Heel fijntjes had haar goede smaak zich genesteld in haar nieuwe huis. Het balkon deed mee in de beleving. De ramen op het oosten brachten iedere ochtend het licht en, als ze er was, de opkomende zon. Voor fotografenzus een walhalla aan mooie luchten en een weids uitzicht zo op drie hoog.

In de ochtend had ik het Swifterbant-cultuurverhaal opgestuurd ter beoordeling . Ik had het idee van een kant en klaar verhaal laten varen en was overgestapt op het ‘stel dat…’ principe. Zo zouden de kinderen een eigen versie van het verhaal kunnen schrijven en daardoor meer betrokken raken bij het leven van die verre voorouders van ons. Er bleek ook op YouTube een leuke informatieve film van het leven uit die tijd te zwerven. Wat een uitkomst. Het was precies wat ik nodig had om verder te kunnen. Het had zo moeten zijn. Toeval bestaat niet. De juiste ingeving op het juiste uur. Nu maar afwachten hoe het ontvangen wordt. We gaan het zien en beleven.