Avondlicht

Alsof het zo moest zijn. De hele ochtend was rustig aan verlopen. Niets echt op de planning en alles was goed. Met de kleine blauwe prins wilde ik naar het schadebedrijf om de malle putten in de auto te laten bekijken, maar eerst naar mijn favoriete kringloopwinkel. Bij binnenkomst viel mijn oog onmiddellijk op een rode latten tafel, dat om aandacht smeekte.  Snel liep ik naar de vrouw achter de kassa en vroeg om een reserveringsbon die ik er op wilde plakken. Geen punt. Voor de somma van 7,50 was de tafel straks van mij. Een zo’n koopje gaf de hele dag extra glans.

Bij het schadebedrijf snapten ze ook niets van de wonderbaarlijke plek. Het meisje wat mij hielp, zag bij het opnemen van de schade nog wel drie andere plekken. Zij dacht dat misschien een fiets er tegenaan was gevallen. De baas van het bedrijf bekeek de foto’s en wist ook niet onder welke noemer hij de schade zou moeten doorgeven. Het meisje was een oase van rust. Ze ging iets verzinnen en ik zou het nog horen. In ieder geval mocht ik de auto om half negen brengen op de afgesproken datum. Alleen als er een expert bij  wilde komen, zou ze het doorgeven.

Met iets zwaars te sjouwen leek het pad naast de sloot op de tuin wel drie keer zo lang. Gelukkig kon ik de tafel opgeklapt handig beet houden. Het gewicht bleef helaas hetzelfde. Maar een reddende engel met een fiets in de gedaante van mijn achterbuurman, slingerde het tafeltje om zijn schouder en bracht hem naar achter. Het zijn de kleine gestes die het hem doen. Hij had hem uitgeklapt en wel neergezet en prees mijn aankoop. Jofel tafeltje voor die prijs.

De oude was er. Ik vroeg hem naar zijn rol gisteren, toen hij plompverloren het gesprek binnen was gewalst, zonder op ons te letten. Hij monkelde wat, wilde er eigenlijk niet over nadenken en als een klein verongelijkt kind koos hij het hazenpad. Hij was nog niet in staat zijn eigen rol onder de loep te nemen.’Laten betijen en later op terugkomen’ was de goeie raad die mijn moeder altijd had in zulke gevallen. Betijen is een probaat middel. Je legt een stelling of een vraag neer en geeft de ander de ruimte om er over na te denken, zonder er direct een emotie aan toe te voegen. Dat zorgt ervoor dat je naderhand op gelijke hoogte, want door beide doordacht, de zaak verder kunt bespreken.

Ik trok hier en daar wat grasjes en besloot toch lekker te gaan schilderen. Nog steeds stonden de twee doeken naar aanleiding van de cursus portret schilderen naar model in de stelling om afgemaakt te worden. Het was zo’n dag waarop alles lukte. `Met de rust en met goede zin vorderde ik gestaag. De tijd vloog voorbij.  Duif had me niet in de gaten en vloog argeloos dichtbij om hier en daar een graantje mee te pikken. Ik ving haar in de deuropening met de camera, terwijl ze kuierend rond stapte.

Aan het eind van de dag verliep het gesprek met de oude in pais en vree. Toen ik het pad afliep en de zon met me meewandelde in de sloot naast me, krasten de twee zwarte kraaien luid om het territorium aan te geven en hun aanwas, van drie, krasten even luid mee. Kleintjes worden groot. Straks vliegen ze uit. Want normaliter zijn de twee oudjes alleen. Een in de hoogste boom bij de paddenpoel en de ander in de buurt om bij onraad paraat te zijn. Waar werd oprechter trouw/ Dan tussen man en vrouw/Ter wereld ooit gevonden…Joost van den Vondel mijmert door mijn hoofd.

De wereld kleurde langzaam avondlicht.