Vrij in alle opzichten

Gisteren ging de tijd van een leien dakje en paste zich perfect aan aan mijn planning. Het begon met koffie en schrijven, tussendoor opruimen, zorgen dat alles klaar was voor het huis om, zonder mijn hulp, de week door te komen. Een brief op de koelkast voor de jongens met aandachtspunten. ‘Planten op balkon iedere dag water geven, zeker met de beloofde hitte, twee maal de kattenbak verschonen, Pluis water geven op zijn eigengereide nuffige wijze, stromend uit de kraan’.

Het valies was gereed, de schoudertas met medicijnen, make-up, en badproducten eveneens, de tas met gympen en sandalen, de laptoptas, waarin ik de boeken had meegesmokkeld. ‘De keuze’ van Edith Eva Eger en natuurlijk ‘Monet’, het Taschen-boek.

Om iets voor elven droeg zoonlief de zware dingen en trippelde ik met het rugtasje en de schoenen-tas naar buiten. Het paste allemaal naast de twee koffers in de kofferbak van de auto van zus, waar de kleine blauwe prins met gemak twee keer in kon. Er was nog ruim plek voor een derde koffer, die we samen met de vierde zus zouden ophalen. Tot aan Eindhoven reden we over de snelweg en daarna de kleine binnenweggetjes op, om te gaan lunchen in Soerendonk, de lekkerste salade ooit, met veel aandacht en liefde bereidt.

Het gesprek kabbelde, we hadden er zin in. Het landschap werd glooiender en we moesten Maastricht voorbij, kwamen langs Margraten en door Saint-Andre. We reden de weg van de nostalgie, richting Homburg. Ik had een druk pratende vrouw des huizen aan de lijn, die zich grote zorgen maakte over de hitte, omdat we de Loft hadden vlak onder het dak van het huis. Er was een tweede ventilator bijgekomen en straks zou ze een parasol regelen. De sleutel stak in het slot, het zwembad was klaar voor gebruik.

Onze vooruitzichten maakten een alarmerende draai. Ik dacht aan al die andere jaren met huizen, waar bij aankomst een en ander anders was dan de verwachtingen. Geen balkon of geen tuin aan huis, maar aan een overkant, een te delen terras. Dit moest alles goed maken, beloofden de foto’s. Het verhaal van de vrouw bracht dat geloof aan het wankelen. Welk addertje lag er onder het Belgische gras verscholen.

Het viel allemaal reuze mee. Het uitzicht was schitterend, met de heuvels, de plukken goudgeel koren, de vele groentinten en aan de horizon de rijen bomen waar Sluijters en Mankes jaloers op konden zijn. De industriële inrichting begon al bij de roestkleurige ijzeren trap, platen die ook het terras vormden. Binnen was het een sfeervolle ambiance met veel aandacht. Een enorme koe direct op een goudkleurige muur geschilderd, met een prachtige losse toets, robuust en stoer zoals het betaamde bij die stijl.

Bij de plaatselijke supermarkt werden voornamelijk liflafjes ingeslagen, warme kip, mozzarella, basilicum en tomaat, houmous, tapenade, naturel chips. Sauvignon en frambozen bier, water, cola, en water met citroen, wat brood, wat crackers. Alles voor de diverse ontbijten. Zoveel mensen, zoveel wensen, of zoals men vroeger zei: ‘Zoveel hoofden, zoveel zinnen’. Dat hielden we in ere. Iemand wilde muesli met melk, een ander kwark of een Frans crisprolls, weer een ander yoghurt met vruchten en een keur aan koffie, cappuccino, Nescafe, vernuftige cupjes.

Die avond luidde de belofte in aan rust, schoonheid, wandelen, doen waar je behoefte toe voelde. We kraakten wat chips weg, dronken met de ondergaande zon een zacht violette lucht tegen een pastel geel in, een gouden belofte voor dagen van rust, schoonheid, wandelen, doen waar je behoefte toe voelde. Vrij in alle opzichten.