Dubbel feest

Zoonlief had een stoffen en een plastic tas op zolder gevonden met foto’s. Gisterenavond, na een dag hard werken op de tuin, was er alle tijd voor een wandeling door Memory Lane. Het bleek een schatkist aan nieuwe herinneringen. In nostalgische tinten drongen de jaren zich aan me op. Van zestig jaar geleden tot aan nu. Alle doden kwamen langs, lachend en levend. Een paar prachtige foto’s zag ik terug van de vele vakanties in Homburg. Een foto roept de realiteit op, maar hele periodes worden vergeten, als er geen afdruk van is. Veel momenten in de foto’s was ik kwijt, maar nu, met de beelden in de hand, stonden ze helder voor de geest, als de dag van gisteren. Niet alleen het tijdbeeld maar ook de bijbehorende blijdschap, de geuren en de setting van dat ogenblik.

Er was een brief bij gericht aan een van de zonen. In grote schuine hanenpoten, het handschrift van voor mijn tijd, was zijn naam geschreven. Eerst dacht ik aan mijn moeder. Maar de inhoud vertelde anders, want in de envelop bevond zich een briefje van 25 gulden. Ongeschonden. Kraakvers. Dat kon alleen het handschrift van mijn schoonvader zijn, want die gaf geld op hoogtijdagen. ‘Gelukkig Nieuwjaar’ stond er aan de binnenkant geschreven. Spijt omtrent het niet ontdekken dwarrelde even langs.

Lazy

Onafscheidelijk met mijn oudste dochter was de bruine bol wol op vier poten met een wirwar aan krullen, de eerste twee jaar. De andere kinderen werden ook in liefde opgenomen. Ze kon altijd mee en overal naar toe. Zacht en lief was ze en op hoge leeftijd ingeslapen. Nog altijd is er dat vage verlangen naar een nieuwe kompaan. ‘Straks’ beloof ik mezelf steeds, ‘Als ik gelijkvloers en op mezelf woon’.

 Op het erf van het grote huis in Homburg ligt een berg hooi opgetast. Iedereen heeft meegeholpen het gedroogde gras van het weiland voor het huis te rapen. Met handen vol rennen de kinderen heen en weer, heuvel af en heuvel op. Ze genieten zienderogen. Allen duiken de berg in.  Wij ook, als kind met de kinderen, zoveel vrolijkheid is niet te weerstaan. Een hele middag lol met wat de natuur gratis geeft. Als je het maar ziet.

Zo wandel ik verder. De veranderingen zijn goed waar te nemen. Huis met enorm veel planten en veel kleedjes, huis met houten vloeren en krakende gemoedelijkheid, huis met witte wanden en rode accenten,  en hier en daar wat groen. Maar overal de boekenkast die nu op zolder staat. Wandbreed en door manlief in die tijd getimmerd van gevonden hout. Ze gaat al een leven lang mee. Steeds weer opnieuw bijgeschaafd, geverfd en met liefde en boeken gevuld. Later kwamen er nog meer boeken bij en dus ook meer kasten. Eenvoudige Billy’s tot aan het plafond. Ook de mode vertaalt zich op de afbeeldingen. Veel strik en streep, krullen, bebop, strak weggetrokken staarten, lange vlechten, hippie-rokken en jurken, lange rokken, korte rokken, broeken in alle soorten en maten, strak, wijd, skinny. Er valt van alles te ontdekken.

De mooiste foto is deze. Wat een vondst. We wandelen de heuvel af, door de wei naast het bos. De koeien grazen rustig voort. Ze slaan met hun lange sterke tongen het afgerukte gras naar binnen. Vol ontzag kijkt de tweeling naar hun stoere sterke vader, die het enorme dier wil aaien. Gelukkig staat ze wat lager en lijkt ze kleiner. Gewillig buigt ze de kop. Een plaatje om in te lijsten.

De tassen zijn leeg, het hoofd zit vol. ’s Nachts droom ik dwars door mijn rijke leven heen. Dubbel feest.