De schaterlach die volgde

Vanmorgen schoot ik wakker omdat de tractoren onder het raam buiten alweer hun motoren lieten loeien en de stratenmakers er bovenuit opmerkingen naar elkaar toe riepen. De iPhone gaf 7.44 uur aan. Dat werd een gehaast ochtendritueel. Koffie, kwark, medicijnen, douchen, tanden poetsen, in de kleren schieten, opkalefateren met een crème en de deur uit.

Theatergroep Kraak

Weg hemelse rust en zachtjes ontwaken. Weg, schrijfbehoefte. De patiënten riepen. Doorgaans als de dag laat aanvangt, gaat alles trager, maar nu liep het als een zonnetje en zelfs de vermoeidheid van de vorige dag was weggeëbd. Dat had te maken met de serotonine die vrij was gekomen de avond ervoor.  Er was een avond van Theater Totaal met de theatergroep Kraak en de muziekgroep Totall Loss. Mensen met een beperking die theater maakten en de hemel naar beneden zongen. Het raakte diep. Zo geweldig en puur was het spel. Wat er boven uitsprong was de liefde voor de aanraking met het publiek, de emotie die het los maakte, de ontlading, het applaus. Het leverde hen en ons een bevrijding op. Iedereen heeft kwaliteiten, of je  het nu schuchter toont, uitbundig, niet te stoppen of angstig en bedeesd. De eventuele haperingen werden opgevangen door de dramadocenten achter de schermen en de muziekdocente op het podium. De fantastische gitaarsolo’s, de wondermooie en zuivere stemmen, de intense inleving in een rol. Ze kregen een podium door de overtuiging waarmee erin gegaan werd.

De muziekgroep Totall Loss

Ze spelen normaliter voor scholen. Wat een top moment voor de basisschoolkinderen om ieder mens te ontmoeten in zijn eigenheid. Geen verschil, geen zij en ik, maar wij. Als alle grenzen vervagen en mensen alleen maar zichzelf mogen zijn, is dat een levensles van formaat. Net als ik, gisteren, zullen ze aan de grond genageld staan van de prachtige muziek, het overtuigende toneelspel en de gimmicks er tussendoor.

Met dat gevoel , alleen maar liefde, sliep ik in om pas laat, bijna te laat, wakker te worden.

Op de afdeling was het een drukte van belang in de kleine wachtkamer, waar de mensen gehaald zouden worden om naar hun stoel voor de dagbehandeling te gaan. Ik strooide wat koffie en thee rond en zette een verse kan ijskoud water neer. Het begroeten, oude jongenskrentenbrood, was uiterst hartelijk. Een bekend gezicht dat los stond van al het medische. Het beloofde aandacht, grapjes, liefde, het beloofde een stukje thuis, een beetje ‘alledaags leven’ . Een man op een kamertje alleen, verward, de morfine drupte langzaam de vergetelheid in. Op zijn nachtkastje stond een foto van een breed lachende vriendin op een mooie motor. Geen familie, geen contact behalve het diepe zuchten als er een vraag gesteld werd. De broer van een van de mensen op de dagbehandeling kwam bij hem kijken. De man in het bed was een gevelde oude vriend van eertijds. De vrolijke vrouw op de foto stierf twee jaar terug. Ineens werd het beeld completer. In zijn eenzame wereld gleed hij langzaam verder weg.

Een grijs koppie achter de openstaande deur, ik was er al voorbij. Nog eens kijken en ja, een bekende. Familie van familie. We hadden elkaar al eerder gevonden toen we beiden voor de scan moesten. Ze had mijn foto ontdekt op het grote bord met het leger zorgverleners van de afdeling en zich al verkneukeld op een ontmoeten. Vriendin zat bij haar. Gemoedelijk op het voeteneinde van het bed, gezellig kouten over het wonder van ontmoeten en de tegenstelling. Tegenslag of Geluk. Drie levens, even oud, zo verschillend. Dat de tumor weggehaald werd en de nieten wel eens niet goed zouden hechten, de berusting en het geloof in het optimistisch denken.

Drie dikke zoenen voor de vrouw op de dagbehandeling, die ik door mijn vakantie niet meer zou zien. Geen afscheid, een beladen woord op deze afdeling, maar een ‘Tot ooit, tot ergens’. De man, die een keer in de drie weken kwam, antwoordde op de mededeling dat ik  voor twee weken afwezig zou zijn: ‘O, dan kom ik ook niet’. Zijn pijn verdween voor even in een dikke knipoog vanonder zijn ijspet en de schaterlach, die volgde.