Een kinderhand is gauw gevuld

Het avontuur begon zodra ik een stap buiten de deur zette. In de ochtend een karige verjaardagsgroet voor de zonen. De dag van de geboorte, mijn weeëngang naar het ziekenhuis nog vers in het geheugen gegrift en het gemak waarmee ze ter wereld kwamen. De snelheid ook. Met de drie Vasalisbundels onder de arm geklemd en een fles wijn voor de dokter meldde ik me om half acht bij de ingang, sloeg dubbel van een wee en mocht blijven.

Mijn moeder die om half twaalf al met me mee liep naar de couveuse. Daar lagen de twee, een had het moeilijk met ademen. Ademloos zocht ik naar de hoop tussen de zwoegende ribbetjes. Het kleine koppie met de gesloten ogen. Mijn moeder en ik omhelsden elkaar, op dat moment bovenal vrouw. Ze hebben het gehaald mijn stoere mannen. In gedachte omarm ik en koester de gedachte.

Het regende pijpenstelen en de hele dag stortte de hemel haar gemoed leeg. Het overmande de droge aarde en hier en daar overstroomde de boel. Nederland was al bezig een droogvlakte te worden. Nu kon alles weer naar groen. Groen gras is zoveel mooier dan het dorre geel, al is voor de kleur wel wat te zeggen. De kringloop werd schuilplek nummer een tijdens de heftige donderbui die volgde. Doelloos zocht ik tussen de rekken, leeg plukte ik tussen de lappen en vluchtte uiteindelijk weer terug naar het veilige compartiment van de auto, dikke druppels trotserend. Mijn zomerse pofbroek en het vest bliezen een valse noot.

Ik was vroeg bij school en had een ruime keuze parkeerplaats. Ook hier weer grote plassen en veel regen. Voor het hek stonden rijen mensen, maar ik glipte het schoolplein op. De kinderen kwamen een voor een, klaar voor vertrek, voor het raam staan met verwachtingsvolle ogen en kleinzoon zwaaide enthousiast toen hij mij zag, liet zijn buit zien. een zorgvuldig dichtgeknoopt zakje met werkjes erin.  Hij was als eerste buiten en probeerde de plastic zak met het kinderzitje uit Juf haar handen te futselen. ‘Nee, die is voor…’ Tot ze ontdekte dat hij het was. ‘O ja, voor jou, jij gaat met oma mee?’

Twee paraplu’s op en gaan. Braaf liep hij in mijn voetspoor. Alles schoof ik de auto in, zitje, kind en spulletjes. Het rugzakje met de sleutel mocht voorin. De supermarkt door en rennen voor een plakje worst, die hij ergens vandaan wist te plukken. Gevulde koeken, kaas en een hele doos ijslolly’s was de buit terwijl kleinzoon zijn klasgenoot tegenkwam en ze allebei pochten om het lekkerst. Chocomel met slagroom tegen de ijsjes. Alle twee goed besloten ze. Kristalheldere stemmetjes onder de bedrukte blikken van de oudere caissière. Regen was feest als je thuis kon genieten.

Het lege huis vulde zich. Tassen, jassen, beloftes. Eerst een perenijsje en een voorleesboek. Kind kroop in het holletje en samen genoten we van het knusse moment. Zachte haren tegen mijn wang, hij leunde de schoolse vermoeienissen eruit en ik viel bijna in slaap door het roezige van het samenzijn. Het boek was een zoekboek en als hij wist waar het gevonden voorwerp zich bevond, gaf hij de opdracht die te zoeken. Altijd een stap in het voren en ik had het nakijken. Hij vroeg zich af of er nog wel een tweede ijsje in zou zitten. Ik schatte de kans hoog als papa thuis kwam.

Die bracht droogte met zich mee en dochterlief. Een wolk van muggenbulten. In de gang stond de bestelde klamboe. Geen overbodige luxe voor de lieve schat. Dat tweede ijsje mocht, want het was oma-dag en dan mag bijna alles. Vier voorgelezen boeken en een cappuccino verder toog ik naar huis, handig het drukke verkeer omzeilend. Lombok, Muntkade, Kanaleneiland. Tijd voor wat nostalgie. Macaroni met uien en kerrie, meer niet. Armenluis-eten. ‘Waar is het feestje, hier is het feestje’. Moeders macaronipotje en de herinnering. Een kinderhand is gauw gevuld.