Laat Pinksteren maar komen

De tuin lag er nog net zo bij als ik haar gisteren had achtergelaten. Schijnbaar rommelig door het uitgetrokken onkruid op de grond. Ik zat op de stoel voor de Bernagie en keek eens goed rond. Wat ooit een wilgentenen gevlochten hekwerk was geweest bleek met een halve meter de tuin in te zijn gekomen. Bezweken onder braam en roos.  Eerst met de riek de chaos beteugelen en daarna, het hekwerk aanpakken.

Als nieuwe composthoop had ik de ruimte achter de Guirlande d’Amour gekozen. Het was een perfecte plek, zolang je er niet te dicht bij kwam. Een contradictio in terminis is de naam van deze schoonheid, omdat de kleine witte rozenwaterval met haar venijnige petieterige doornen elke geliefde op afstand zou weten te houden. De benadering met de riek was de enige juiste.

Code oranje hing als een zwaard van Damocles boven de dag, maar vooralsnog was er een heerlijke blauwe lucht met waaiwolken. Voor de maaier uit kroop een kleine bruine pad. Na het boek ‘Kikker en pad’ van Arnold Lobel, één van mijn kinderbijbels, had ik pad omarmd. Kikker was nuchter en wist het altijd beter, maar pad had een slome donkerbruine stem en peinsde zijn kleine leven bij elkaar. Stelde de juiste vragen op het juiste moment, zodat het licht anders op de aard der dingen viel. Zo ook bij deze kleine. hij sprong niet weg, maar klauterde. Geen wanhoop, maar bedaarde paniek, zoals het een Lobelpad betaamt.

Ik ontdekte dat de stoel naast de houtstapel een leuke plek was om hut en tuin in volle glorie te aanschouwen. Het zag er weer opgeruimd en vredig uit. Al was er nog werk tot in lengte der dagen, maar voor vandaag was het voldoende. Ik wilde schilderen. De twee overbodige stoelen konden verkassen naar het inpandige kleine schuurtje, samen met de grasmaaier. Zo was de ruimte heroverd in De Bernagie. Door wat te schuiven met stoel, tafeltje en schildersezel en kruk stond het in de juiste harmonie. Het belangrijkste om los te kunnen gaan op het doek. Ik besloot om de twee kleine kasten in de hoeken te laten staan tot helemaal helder werd hoe het gebruik ervan in de praktijk zou uitpakken. Het was er kleiner dan het huisje, dus vroeg het om ingenieuze oplossingen, die zich vanzelf zouden aandienen. Zeker en vast.

Op het doek verscheen de opdracht van deze week. Portret van de moeder van de juf in een snelle opzet. Oker en Sienna, vleugje wit, beetje groen. Vanuit mijn ooghoek zag ik dartelende koolmezen om me heen en voor het eerst een spreeuw, die in het pas gemaaide gras lekkere hapjes aan het vangen was. De laatste had ik in tijden niet gezien. De kwikstaart kwam ook nog even kijken. Met de grote ramen rondom stond hier mijn eigen fantastische wildhut, hoog en droog, voor het aanschouwen van dit prachtige kleine leven.

Het begon te waaien en de lucht betrok. Tijd om op te stappen. Het zou niet lang meer duren of de regen kwam. Ik pakte de spullen in, sloot de deur, schoot nog een foto door het raam en liep het pad af. Daar gleed vlak voor mijn voeten, naast de tuin van de oude,  met gezwinde snelheid een kleine ringslang, een jonkie nog, schatte ik, niet groter dan 50 cm. Te snel om vast te leggen, maar de volgende keer zou ik posten, want ik wist nu precies de plek.

Bij de bijenkasten waren twee imkers bezig met het inspecteren van de raten. De witte rook kringelde een geheimzinnige sfeer om de witte uitdossing heen en om de hoeden met de grote gazen kappen. De bijen zoemden er doorheen in grote bedrijvigheid.

Het miezerde wat en waaide grootser, de kringloop was een goed alternatief. Kasten te over, maar nergens de kleine smalle die ik zocht. Geduld was een schone zaak.Het leverde wel een fijne vondst op.  ‘Vincent van Gogh door Vincent’ , zijn leven in werken en de roman ‘Norwegian Wood’ van Haruki Murakami. Het noodweer bleek in een notendop te vangen. Laat Pinksteren maar komen.