De buit was binnen

Het doden van de tijd tot de afspraak met de cardio vroeg om een afleiding, die zich onmiddellijk omzette in daadkracht. Boek uitlezen, bed verschonen, was draaien, badkamer poetsen. Er tussendoor steeds even stilte. Drie snelle schetsen maken van het model van die avond, zodat het al een beetje in de vingers zat. Ogen oefenen.

Beneden begon het helemaal te kriebelen. Eigenlijk was het mooi weer, maar naar de tuin kon nu niet. Het risico, om het in tijd niet te redden, was te groot. De afspraak met de cardioloog had op alle fronten voorrang. Ik keek naar de bergen tekenspullen op tafel, de boeken her en der, de onrust zoog zich vast en vroeg om adequate actie. Gelukkig stond de stofzuiger beneden.

Daarmee beginnen en dan zien waar het schip strandde. De bank was de uitvalsbasis waar ik letterlijk iedere keer op terug kon vallen. Alles ging in een sneltreinvaart met het verstand op nul. De bank uit elkaar gehaald.Nog nooit gedaan, maar de twee beugels aan weerskanten van de twee losse stukken waren lelijk en niet geschikt om getoond te worden. Oké. Dan moest het erachter brandhemeltje schoon. Gestaag verliep de schoonmaakactie. Ik was er al een tijdje niet geweest. Was dat mijn moeder, die riep, dat je dan zo’n eer had van je werk. Die eer kwam, zag en overwon. Natuurlijk moest in de verander-modes de tafel tegen de muur. Zeeën van ruimte, ik zou er een klassieker kunnen dansen. Ik wist het. Ik had het op mijn heupen. De enige manier voor het afwenden van een verwachting, de spanning daaromtrent. Dochter belde op. Vanmiddag, of later als de jongens weer gehaald moesten worden, kwam ze de sleutel oppikken. Kamer aan kant, hoofd weer kalm. De drie zakken kleding die al die tijd nog boven hadden staan wachten, meegezeuld en bij de kringloop afgegeven.

In de wachtkamer was het ongelooflijk druk. De werkdruk was af te lezen aan de vriendelijke vrouw die namen riep en mensen meevoerde voor een ECG. Veel grijs en een iemand met nog echte onvervalste zwartleren Jezus-sandalen. Dat was een tijd geleden, dat ik die gezien had. Misschien  zouden ze hem de verlossing brengen. Benige en bottige uitstraling, spits gezicht, de mond strak gespannen. Naast me hielden ze een samenspraak. De vrouw tegenover me keek me steeds betekenisvol aan, alsof ik mee het gesprek in moest. Even zo vaak keek ik weg, terwijl een lichte spanning voelbaar was. Ik mocht mee voor een ECG. Ik kende het kamertje, maar door de handeling, ontbloot het bovenlijf, was ik in verwarring en verwachtte heel even het röntgenapparaat. Met snelheid de plakkers erop en de bal van het lange wachten werd neergelegd bij een nieuwe stagiaire, die trager was door onervarenheid. Daarom was het zo druk.

De cardioloog schudde me de hand. Alleen en zonder coassistent, dit keer was ze ontvankelijk en toeschietelijk. Ze hield een helder verhaal. Een kleine minimale afwijking bij de Stent, krachtige spierfunctie, zeker geen hartfalen, kleplek niet noemenswaard. COPD gerelateerd was een zuurstof tekort met name te merken aan dikke enkels. In mijn geval, voor nood Nitrobaat, wat de rust terug zou brengen, over drie maanden een kattebelletje, en na een jaar terugkomen.  Goedendag.

eerste lange stand

Het voelde als de lang begeerde stempel. Goedgekeurd. Geen stress omtrent eventuele acties meer. De klachten die er zijn, ontstaan door de longen en die kan ik nog altijd tackelen. Wat een heerlijk gevoel. Net zo verfrissend als de enorme donderbui die los kwam na de noeste arbeid op het atelier. Portretten met model nummer twee in snelle schetsen en twee langere standen. Het model was de moeder van de juf en een toonbeeld van rust voor het euforische gevoel. Lekker los mogen. Duwen en trekken. Drie aardige en een verprutste. De eerste opzet met olieverf is toch veel meer mijn ding dan de tekening, al gaat dat steeds beter af.

Ik bliksemde naar huis, in een wereld van lichtflitsen. Stof van dagen werd volledig weggespoeld. Met opgelucht gemoed stapte ik de zee van ruimte binnen met de sfeerverlichting van led in een craquelé bol. Rust in het hart, ruimte in het hoofd en vernieuwde energie. De buit was binnen.