Zon stemt in

Zoals te doen gebruikelijk zijn voorgenomen plannen er om bijgesteld te worden als er iets tussenkomt. Ik werd, toen ik op het punt stond de kleine kasten voor de tuin leeg te maken, overvallen door een naar virus. Met dergelijke ongemakken is de tuin geen optie door het ontbreken van sanitair.

De keuze werd voor mij gemaakt. Thuis blijven en je niet verroeren. Dat betekende dat ik het boek uit kon lezen wat we met de boekenclub hadden uitgekozen. Zondagskind van Judith Visser is een lijvige beschrijving van het leven van een opgroeiend kind, waarbij de geijkte uitspraak van de moeder typerend is: ‘Zo is ze nu eenmaal’. Op alle fronten voelt Jasmijn, de hoofdpersoon uit het boek, dat ze anders is dan anderen. Dus roept ze een ‘normale’ Jasmijn in het leven, die wel  het doorsnee leven leidt van een gemiddelde puber, terwijl zijzelf uit de toon valt door het zwijgen, het zich terugtrekken en ontwijken en het opzoeken van de stilte.

Er gebeuren een aantal aangrijpende gebeurtenissen die grote veranderingen te weeg brengen. Het is een vlot geschreven boek en het leest makkelijk weg. Als je er eenmaal in zit dan heb je binnen twee uur al een flinke sprong gemaakt. De hoofdstukken zijn kort en er blijft het nodige te fantaseren over. Het einde is verrassend, waardoor ik het eerste deel van het boek nog eens terug wilde lezen.

Af en toe keek ik verlangend naar buiten , waar de bomen hun frisse groene pruiken lieten schudden in de wind. Iedereen op straat hield een blote-benen-parade. In huis was het heerlijk koel.

Ik dacht het ergste gehad te hebben, maar vanaf vier uur ben ik weer aan het spoken. Het lijf blijft van slag. ‘Geen zorgen voor de dag van morgen’ fluistert mijn sussend geweten in mijn oor. Tegelijkertijd weet ik dat het dan zo moet zijn en wordt het later weer ingehaald. Je kan nu eenmaal geen ijzer met handen breken. Om de aandacht van het onderhuidse gerommel af te leiden, neem ik het volgende boek ter hand. ‘Moeder van glas’ van Roos Schlikker. De moeder van Roos krijgt heel laat de diagnose manisch depressief opgeprikt, ze sterft door een jammerlijke val van de trap. Roos zoekt haar  achter het masker. Het boek begint met een samenspraak van Roos met haar dode moeder. Dat eerste hoofdstuk is al goud waard. Met de openingszin ‘Ik heb je in een koffer gestopt’ en verderop ‘We zouden samen door jouw leven reizen om er achter te komen hoe je het probeerde, altijd maar doen of je normaal was. De gekte buiten de deur duwen’.  Weten dat je anders bent dan anderen loopt als een rode draad door beide boeken. Maar wie bepaalt wat de norm moet zijn. Ieder kind is uniek. Dat is me met de paplepel ingegoten. Ergo, ieder mens ook.

Een Deense promotiefilm doorbreekt de hokjesgeest door aan te tonen dat er altijd overeenkomsten te vinden zijn of je nu een stoere rocker ben of een keurige zakenvrouw. Het is ontroerend om te zien en tegelijkertijd verhelderend te bedenken dat het achterwege laten van een oordeel al zou helpen.

Vanuit mijn raam zie ik het donker wegebben en plaats maken voor nachtblauw, een prachtige kleur tegen het zachte witte licht en het groen van de bomen. Het is, ondanks het ongemak, genieten geblazen.Dat hemelse palet, dat iedere keer weer verandert op ieder tijdstip van de dag is de reden dat ik de weidsheid, die zee aan ruimte verkies boven het laag bij de grondse.

Binnen houden de virussen feest. Het is nog niet voorbij. Ik geef het tot zeven uur de tijd. Zon stemt in