Zien en beleven

Honderdentwee uitvluchten vlogen langs. Alles om maar thuis te kunnen blijven. Toen puntje bij paaltje kwam, pakte ik toch halsoverkop mijn spullen in om te kunnen gaan schilderen. Voor de verandering een keer op de zaterdag omdat ik een paar vrijdagen had moeten werken. Bovenop de schilderkist lag de tekenkist, want ik wist dat het huiswerk, oefenen op een portret, al die tijd was blijven liggen en dat ik daarmee aan de bak zou moeten. Dat was de reden van het lange aarzelen geweest. Uiteindelijk vond ik het zo ontzettend onvolwassen om op die manier het probleem te ontwijken, dat dat de doorslag gaf om juist te gaan. Achteraf was ik daar trots op. Moeilijkheden zijn er om te overwinnen.

De eerste opzet leek voor geen meter. Ik zat totaal verkeerd in de verhoudingen. Ik kreeg verschillende aanwijzingen. Natuurlijk moest er eerst gemeten worden. Niet met de meetlat, maar op het oog, met behulp van een potlood of de spanwijdte van een hand. Bij iedere rondgang van de meester kwamen er opmerkingen bij en toen het maar niet lukte werd ik aan de kant geschoven en deed hij het voor. Zo dus. Daarna mocht ik weer zelf op een maagdelijk wit nieuw vel. Het lukte. Stukje bij beetje ontstond er enige gelijkenis Zelfs zo dat ik de eerste beter vond dan de laatste. Meer Maarten.

Er volgden nog vele sessies. Door de rust in het atelier, de heerlijke vogelgeluiden achter het open raam, het gebrom van een hommel tegen het vensterglas en het feit dat de anderen met dezelfde werklust stoïcijns minuscule kleine toetsen en streken aan het zetten waren, verdween mijn weifelachtigheid. Ik stortte me volledig in het proces. Het denkbeeldige ‘Geduld is een schone zaak’ hing in kapitalen boven onze hoofden in de lucht. ‘Kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet’ was bij ons thuis de norm. Per sessie leerde ik er weer bij, waarmee ik straks, dat wist ik zeker, verder mee aan de slag zou kunnen, bij ieder portret dat ik maken zou. Eens zou het in de vingers gaan zitten

Er zat een lunch bij op de zaterdag. Met de broodjes togen we naar buiten, waar de zandblauwtjes, de distels en de klaprozen in alle weelderigheid bloeiden en het stuk onbestendig gras achter de parkeerplaats een rijk aanzien gaven. Een rode poes kwam aanlopen. Ze miauwde om een stukje vlees en was een ware Jakkepoes. Ze sprong, toen ze haar kans schoon zag, op de schoot van een van ons sprong en wilde met haar poot het vlees wegkapen. Met luid geklap en gesis werd ze weggejaagd. Haar roze glitterbandje om de nek stak nuffig af tegen haar mottige bleekrode velletje. Misschien was ze verdwaald en uitgehongerd. In ieder geval had ze ons stilzwijgende samenzijn verbroken omdat we elkaar nog niet zo goed kenden. Ze werd de ‘talk of the town’. Zo’n Jakkepoes schept een band.

Aan het eind mocht de tekening op het geprepareerde paneel worden overgebracht. Heerlijk om in het vrije even te kunnen houtskolen zonder op de details te moeten letten. Daarna  konden de hoofdlijnen worden overgetrokken met waterige inkt. De ondergrond penseelde ik over met verdunde en de schaduwen met onverdunde rauwe omber. Het werk was klaar om te drogen. Over twee weken gaan  we verder.

Op weg  naar de auto kon ik het niet laten om de wilde bloementuin op de foto te zetten en ving dubbele zon door een gele auto die er stond. Vandaag kan ik eindelijk naar mijn eigen tuin. Eens even zien hoe de vlag erbij staat. Ik ben benieuwd wat daar allemaal te ontdekken valt en misschien rolt er nog wel een portret uit de grafietpen. We gaan het zien en beleven.