Groeizame druppels

Het regent! Het grijze grauw heeft nog nooit zo verlichtend geleken. Alles snakt naar kostbaar vocht. De bomen waren al weer bezig met bladverliezen. Het regent niet een drup, maar gestaag. Als het niet zo koud was, dartelde ik naar buiten om de regen op te vangen met mijn tong, zoals ik met de kinderen op school deed, zodra de eerste meiregens kwamen. Warme regen, onweersklappen toe.

Afscheid nemen van drie redactieleden die hun sporen ruim verdiend hebben in de ontwikkelingen rond het blad. Er was een eervolle vermelding en een afscheidscadeau. Ooit hadden we, in het begin van mijn carrière van school, samen met vriendin een hele gave knutselhoek ingericht. Het waardevolle materiaal hadden we als in een etalage uitgestald in mooie grote glazen potten van Jamin. Kleurrijke knopen, wol, kralen, gekke ijzeren verbindingsstukken, ritsen, kroonkurken, flessendoppen,  stukjes leer. We wikkelden bouwblokken om met wol om mee te stempelen. Er was kaars om mee te tekenen, ecoline voor het grijpen, pandakrijt, houtskool en aquarel, plakkaatverf, klei, drukinkt. Er waren kwasten in alle soorten en maten, inktrollers en paletmessen. Allerhande papier. Van Crêpe tot Engels karton, maar ook krant, tijdschriften, stijfsel, sterke lijm en een kast vol dozen en doosjes, plastic kuipjes, touw, restmateriaal van behang, vilt, lappen stof en vitrage. Naalden om te weven, pennen om te krassen, potloden, viltstiften en fineliners.

Ze was het gezicht van de Jenaplanopleiding aan de Pabo en bezocht een stagiaire in onze groep. In haar enthousiasme over de ontdekhoek, sleepte ze iedereen mee om het in ogenschouw te nemen. Wij waren er trots op. Een hoek om geheel ervaringsgericht aan het werk te gaan, zonder restricties en met de juiste stimulans aan verhalend ontwerpen eromheen. Het werken was een feest in die dagen. Nu omhelsden we elkaar. De cirkel was rond.

Buiten brult een jongetje: ‘Het regent, het zegent de pannetjes worden nat’. Hij loopt met zijn moeder naar school, de witte gympies plonzen in de plassen, zijn moeder trekt hem aan zijn arm weg. Ze heeft het hoofd onder een grote capuchon bedekt. De auto’s ruisen nu als de bomen in een straffe wind. Rubber op nat asfalt. Muziek van de regen. Op het zijraam, hier in de slaapkamer, tikt zachtjes het lied van Rob de Nijs. Zijn melancholie, ritme van de eenzaamheid, wordt niet gedeeld. Ik ben weliswaar alleen, maar met duizend woorden in mijn hoofd en het dikke boek voor straks om in weg te duiken.

We hadden een gezellig etentje samen, met ouderwets geblokte theedoeken als servet en hapjes te over, die gedeeld moesten worden. Over de tafel vlogen de snaakse opmerkingen en ideeën, zoals altijd bij een brainstorm over het nieuwe nummer. Een nieuw boek in het verschiet om te verslaan. Terwijl anderen over en weer het belang van Freinet voor Peter Petersen en vice versa opduikelden, ontsponnen zich nog niet de meest geweldige ideeën. Er buitelden titels over elkaar heen, maar een die bij het thema paste, zat er nog niet bij. Ik besloot het tijd te geven en te genieten van wat nog komen ging.

Straks, ergens, op een eigen tijd, gaat er een luik open en springt er een treffend boek te voorschijn. Zoals altijd. Het juiste gesternte op de goede plek. Het was een heerlijke avond met lieve vertrouwde mensen beloond met de regen van vandaag. Naar buiten dus, mond open en vangen maar, de schoonheid van die inspirerende groeizame druppels.