Zon, zin en zaligheid

Drie zakken kleding alvast bij de kringloop gebracht. Dat was even sjouwen. Daarna er even doorheen gelopen, maar met het idee dat ik niets nodig heb. Enkel en alleen op zoek naar vernuftige aanvullingen voor de Bernagie. Dat betekende dat ik onverrichter zake weer naar huis kon keren. Heerlijk om te weten dat een mens niet meer nodig heeft dan dat je bezit. Wat een rijkdom.

De regen was opgehouden en een waterig zonnetje kwam door het wolkendek piepen, met het gevolg dat ik binnen de kortste keren aan het puffen was. Toch weer te warm gekleed.

Een pakje in de brievenbus. Ik had niets besteld. Het was het boek wat ik beloofd had te lezen om te zien of het geschikt was voor de groepen drie en vier. Verrassing, want het was het nieuwste boek van Annet Schaap. De boom met het oor met de fantastische illustraties van Philip Hofman erbij. Er was geen haast bij, had ik door gekregen, maar ja, de verleiding was te groot. Het was een prentenboek en ik had even tijd. Dan is een en een twee, een optelsom die gauw gemaakt is. Ik dook erin en kon het niet meer weg leggen. Dé formule bij uitstek voor een goed verhaal. Het boek was een aanrader en zo zou ik het ook recenseren.

Een belletje van vriendin met een stimulerende schilderworkshop in het vooruitzicht in juni en een in september. Drie parels achter elkaar. Er was nog een bijzondere gebeurtenis, want in de ochtend op de blog van gisteren, reageerde mijn stimulator van het eerste uur op de beschreven knutselhoek met een foto uit die tijd. Daar was mijn herinnering ten voeten uit. Nu kon ik de foto toevoegen aan het verhaal en was het te zien in woord en beeld. Fantastisch. Het was nog mooier dan in mijn bewaarde beleving.

’s Avonds was het tijd voor de cursus bij Knockart. Portretserie in de vierde fase. Het model was er niet, dus we werkten aan de hand van de afbeelding. Ik had van het ene schilderij alleen een foto in de Iphone. Voortdurend was het een wisselen van palet en iphone in de hand. Ik had de ezel een slag gedraaid, want bij de vorige sessie had ik gemerkt nauwelijks afstand te kunnen nemen van het werk, Nu was er ruimte, ook omdat er twee mensen niet waren. De afstand zorgde voor meer zicht op de verhoudingen.

Het eerste portret van de vorige keer met de te grote neus en de wonderlijke ogen veranderde langzaam in een compleet nieuw schilderij. De volgende keer, nam ik me voor in samenspraak met mijn begeleidster, zou ik twee doeken nemen en een nog niet helemaal af doek gewoon bewaren als studie, zodat je ze naast elkaar kon zetten en kijken om het leerproces beter te doorzien. Het is een wezenlijk verschil of je naar model aan het schilderen bent of van een foto. Toch had ik er plezier in. We zijn met veel in het kleine atelier en daardoor wordt het wat onrustiger, maar in mijn hoek lukt het ook me er van af te sluiten en de concentratie bij het doek te leggen.

Het goochelen met kleur is altijd weer een ontdekkingstocht. Schrale verf in dunne lagen over elkaar. Langzaam maar zeker kwam er weer een nieuwe opzet uit de vingers. Het was bijna tijd en ik werd moe. Tijd om te stoppen. Dat is ook een nieuw verworven inzicht. Niet snel nog even veranderen wat je als misstap ziet, maar in rust wachten tot de volgende sessie. Al had dat ook vandaag mogen zijn. Het was een verstandig besluit. Nu, met de vroege ochtendzon mee wakker geworden, trek ik er profijt van. Als het me lukt wil ik deze week het atelier klaar hebben, zodat er op elk uur van de dag gehoor gegeven kan worden aan de behoefte. Schilderen is een niet te stuiten drang en in die modus werkt het het best.

Nu in de benen en op naar het ziekenhuis. Een nieuwe dag brengt in variatie op een thema een nieuw geluid. Zon, zin en zaligheid.