Kom maar door

Nu moest ik gisteren van mezelf toch even doorzetten en de biografie van Paul van Ostaijen uitlezen. Vijftig bladzijden te gaan dus het was te doen. Maar het was ook de eerste heerlijke warme dag weer sinds een week. Truus stond vuil te wezen op de oprit. De insecten die tijdens de reis tegen haar waren opgevlogen hadden stille getuigen achter gelaten als kleine druppeltjes op de gloeiende plaat, maar dan echt. Een emmertje met sop, een sponsje, een zachte droge doek en een grotere spons brachten uitkomst. Kalmpjes aan de slag, er bleef genoeg tijd over voor de zwanenzang van Paul. Na een korte pauze ook de binnenkant grondig gepoetst. Nu kan ze er weer een tijdje tegen, vermits we geen route kiezen dwars door de poesta heen zoals vorig jaar.

Tijdens het laatste hoofdstuk raakte ik erg onder de indruk van de manier waarop men vroeger omsprong met tuberculose en hoe Paul er zelf mee omging. Het naderende einde riep bespiegelingen bij hem op. Hij mijmerde over het ouder worden. In het verhaal ‘Lijnen’ observeert hij bijvoorbeeld ‘een man die nog niet oud is, maar dat tot zijn verbazing, in de gewone gang van deze man ook reeds het gaan van een ouderling woont’. Daaruit concludeert hij dat ’de ouderdom al vanaf het begin in de jonge mens aanwezig is’. Zijn erbarmelijke lichamelijke staat brengt hem diepgang in zijn gedachten en sterkt zijn lang voordien verworven overtuiging. ‘De werkelijkheid in essentie is onherkenbaar en dat het onder meer tot de taak van de literatuur behoort om te peilen naar een wereld die zich voorbij de beperkingen van de menselijke ervaring ophoudt’. In die strijd gaat hij vaak voorbij aan de grenzen die zijn ziekte hem oplegt, maar er komt een tijd dat hij zich er bij neer moet leggen en wordt het steeds vaker stukje bij beetje inleveren van alles wat inspireert en wat roert. Het is zo herkenbaar, al is het niveau waarop hij worstelt oneindig veel dreigender. Inleveren staat gelijk aan ouder worden. Dat is niet erg, maar wel iets om rekening mee te houden en te zoeken naar de nieuwe mogelijkheden die zich voordoen. Die ouderdom zal hij nooit bereiken, maar hij herkent hem wel in zijn aftakeling.

Als het boek dicht is, blijft het nog lang malen in mijn hoofd.

Dat alles gebeurt tussen de bedrijven door. Hoofstukken lezen, nadenken, lezen en nadenken. Nog altijd willen we eerst het huis en het land in orde brengen. Dan is er volgende week eindelijk gelegenheid om er op uit te trekken. Er is zoveel wat we nog willen bewonderen. Vandaag is de logeerkamer aan de beurt, maar wel met zijn tweeën. Dat is praktischer in verband met het sjouwen van kasten en onhaalbare hoge gordijnen, die eraf moeten voor de was. De zolderkamer heb ik gisteren gezogen. Dat er veel dode insecten lagen was geen wonder want het raam was niet goed dichtgetrokken geweest en daar kierde het. Een kleine zwaluw, aan zijn staartveren te zien, was er ook per ongeluk ingevlogen, want in een oude rieten mand lag het kleine verdroogde karkasje. Poëzie gevangen in een beeld.

Het nieuwe boek ‘Lessen’ van Ian McEwan ligt al klaar. De eerste bladzijden zijn gelezen en het belooft wat. Maar eerst het werk en tussendoor genieten van al wat opkomt en bloei geeft. Inspiratie dus. Kom maar door.