Ben benieuwd

En ineens kreeg ik het gisteren op de heupen. ‘Berg je dan maar’, zouden de kinderen, en ook Lief inmiddels, zeggen. Ze weten wat dat betekent. De onderste steen moet boven om de witte tornado die in mij woedt de ruimte te geven, anders gebeuren er vast veel gekkere dingen. De keuken was zwaar de pineut. In de dagen dat we niet hier zijn, nemen spinnen, wantsen en ander vermakelijk klein grut hun kansen waar en vieren hun eigen onafhankelijkheidsfeest. Zodra we binnenkomen en hier en daar wat weggeveegd, gestoft en gestofzuigd hebben, een tikkeltje afgemat door de reis, komt er een gedoogperiode, waarbij weliswaar vanuit ooghoeken nog het een en ander aan ongerechtigheid waargenomen wordt, maar waar voor twee weken mee geleefd kan worden.Tot een kleine getergde ergernis me op de heupen gaat zitten. Dan maak ik korte metten met de overgebleven losgeslagen bende en foeter, veeg, zeem, stofzuig, schrob en schuur de hele heibelse santenkraam tot alles weer blinkt. Nutteloze wekkers worden naar niet in de gaten lopende plekken verbannen, een vaste telefoon, die nooit gebruikt wordt, gaat hetzelfde lot achterna. De Corneille schaal krijgt een hogere functie en mag tapas gaan serveren. Haar werk wordt overgenomen door de grotere Marokkaanse fruitschaal, die dienst deed als nutteloze voorwerpen verzamelen en nu de aardappels, uien en het fruit voor haar rekening neemt.

Na een hele dag hard werken waren de kasten bovenop even schoon als van binnen en had alles een plek gekregen met de gedachte ‘minder is meer’ en dan vooral waar het om de snelheid van schoonmaken gaat. Het ouderwetse fornuis krijgt later een glimmend uiterlijk, waar de roest heeft toegeslagen. Ook daar moest alle overtolligheid weg. Daarna viel er alleen nog een hapje op te warmen en konden de ogen bij Paul van Ostaijen niet open blijven, niet omdat het niet boeiend was, maar van pure vermoeidheid.

Voor vandaag hadden we besloten op bedbankenjacht te gaan voor de nieuw in te richten logeerkamer. Er was kennelijk een grote meubelzaak, die haar hoofdvestiging in Budapest had, maar hier een grote afdeling met toonmeubelen. Het was zo stads, zo niet Hongaars, dat we als De Kleine Prins in zijn Heelal waren vrijgelaten. In Nederland bezoeken we nauwelijks de meubelzaken, dus dat was niet zo vreemd op zich. Allebei vielen we op hetzelfde moment voor een prachtige grote ribfluwelen bank, reseda-groen of daaromtrent. De vriendelijke verkoopster demonstreerde hoe snel en handig de bank in een comfortabel tweepersoonsbed werd omgetoverd. Lief, die altijd nog even moet peinzen, wikte en woog en beloofde haar dat we morgen de bank zouden kopen. Het had ook te maken met een of andere kaart, waar alle gegevens opstaan of iets dergelijks. De levertijd is drie weken, mooi werk.

Opgetogen naar huis, even bij de Duitse super langs en hoera, een olijfolie gevonden voor de rozemarijn en crackers met sesamzaad voor de ochtenden. Thuis gingen we verder met waar we gebleven waren, Lief op het land en ik aan de keukentafel met een temperatuur van 13 graden is het te fris voor op het terras.

Lief heeft een mooi tafeltje in de schuur gevonden. Daar hoort een marmeren blad bij, die vooralsnog foetsie is. Hij gaat er naar op zoek. De twee grote sieruien staan op punt om uit te komen, altijd feest. De margrieten eveneens. Ik ga takjes rozemarijn, oregano en tijm plukken om vast een potje mooie geurende olie te maken. Ben benieuwd.