Aan ons om ze te ontginnen

Daar zit ik. Op mijn eigen vertrouwde schrijfplek bij het keukenraam met uitzicht op de tuin, die nog in hoge mate schreeuwt om een helpende hand om alles in goede banen te begeleiden. Onder de druif staat, voor zover ik het kan overzien, de grassen en de Roomse Kervel opnieuw hoog, net als vorig jaar, maar achterin op het land staan er heel veel ‘wilde’ bloemen in het gras, als ik Lief mag geloven. Die moest gisteren al naar de schuur lopen om een nijptang te pakken omdat een stang van het hek, door onze lieve vriend hier, een schroef er dwars doorheen had gekregen, opdat die kant van het hek niet meer open kon. Heel attent van hem. Door de lange rit was er hoge nood en de auto kon dus niet een, twee, drie naar binnen. Hek en deuren openen en rennen was de boodschap. Pffff.

We waren om kwart over zeven gearriveerd. De hele rit lang, eerst naar Regensburg en de tweede over Wenen naar Nagypeterd was voorspoedig verlopen. Heerlijk rustig op de weg, het hotel met een kamer op de vijfde verdieping met uitzicht over de hele stad, een plek bij uitstek om de vermoeidheid van het aantal kilometers weg te laten ebben, het ontbijt overvloedig als je dat zou willen. Het tweede stuk was ongeveer even lang, goed beschouwd. Met Truus de tomtom kan je eenvoudigweg niet meer fout rijden behalve als je zelf gaat nadenken. Dat deden we bij Wenen, toen we Graz op de borden zagen staan en daar wilden we niet heen. Prompt toch de verkeerde afslag. Correctie was betrekkelijk eenvoudig en door voor het laatste stuk, vier uurtjes nog.

Kwart voor zeven aankomst n Pecs, net op tijd om de supermarkt in te kunnen die op zondag om zeven uur haar deuren zou sluiten. Een snelle boodschap om de thuiskomst te kunnen vieren. Hoe dichter we naderden hoe bekender het landschap, met de kleurige huizen en tuinen, de grote koolzaadvelden met haar overvliegende bonte kraaien, de erbarmelijke staat van de wegen met soms ineens een vernieuwd deel. Het huis stond er warm en ontvankelijk bij, zo fijn om hier weer te zijn. Het nieuwe laminaat in de werk-en-woonkamer zorgde voor een oppervlak dat wel twee keer zo groot leek. Wat een verschil met het tapijt. Dat kon weliswaar de meest sterke verhalen vertellen over alle vorige jaren, maar was inmiddels hoognodig aan vervanging toe geweest

Nu, op mijn vertrouwde plekje, kraait de haan van de buurman voor de tweede maal deze ochtend uitbundig, ligt de nieuwe dag vol beloften open en gaan we bij een kop koffie kalm bedenken waar de prioriteiten liggen. De druif is nog wat kalig met hier en daar een knop, de blauwe regen ook, tussen het welige groen zie ik een verdwaalde tulp, wat blauwe druiven, de bloeiende bonte maagdenpalm, de paarse dovenetels en tegen de staander van het prieeltje een doorgeschoten paardenbloem. Pioenrozen en beloftevolle bladeren voor de irissen beloven straks nog meer bloemen. Wat ons verder op het land te wachten staat, zien we dadelijk bij de eerste inspectieronde. Wie weet wat het allemaal gaat opleveren.

We waren trouwens eergisteren net over de grens heen toen we ons realiseerden nog geen boodschappen te hebben gedaan. Via de afslag terug naar Beek en daar het onontbeerlijke ingeslagen. Drop voor onderweg, puzzelboekjes en wat wijn voor in het hotel. Ziezo, figuurlijk waren we nu ook bijgetankt. Het abonnement op De Groene heb ik voor een aantal maanden omgezet naar hier. Goed om op de hoogte te blijven van het wel en wee en toch niet dagelijks. De krant wordt bezorgd bij zoonlief.

Vanaf hier kan het grote mijmeren beginnen. De overpeinzingen vliegen in deze stilte vanzelf binnen. Aan ons om ze te ontginnen.