Dat gun je iedereen

Indrukwekkende docu van ‘Floortje gaat mee’, haar reis naar Nepal met de fotograaf Jasper Doest. Ze waren in India en zochten de organisatie op die op verschillende plaatsen door het land heen een olifantenopvang hebben. Bij een van hen krijgt ze alle informatie over de mishandelingen en wreedheden die deze ‘heilige’ dieren ondergaan bij bijvoorbeeld bruiloften waar ze ter vermaak de bruidegom op hun rug moeten nemen.

Om een olifant ‘tam’ te maken moet je hem eerst breken, met onder andere stokslagen. Ook in circussen of als lastdier komen ze voor. Veel te krappe behuizing, altijd met een poot aan de ketting, voetkussentjes die zwaar beschadigd zijn door het lopen in de stad, met zijn scherven, spijkers, harde ondergrond. Op de opvang leren ze de dieren weer vertrouwd te maken met mensen die het beste met hen voor hebben met geduld en veel liefde. Het mooie is dat ze voor die banen vaak de arme lui gebruiken die eerst die olifanten nog stokslagen toediende. Twee vliegen in een klap. Zo hebben deze mensen toch een baan, zijn ze verzekerd van inkomen en leren ze hoe met dieren om te gaan en dat je zonder dwang vaak veel meer bereiken kan.

De olifanten hebben een ijzersterk geheugen. Zo iemand kan niet bij zijn ‘eigen’ olifant helpen, omdat het dier hem als slecht ziet. Nog eens wordt benadrukt dat wij mensen onszelf boven aan de ecologische ladder plaatsen, maar dat we in het hele eco-systeem niet van waarde zijn. Elk dier kan niet gemist worden, maar de mens wel. Zo zit het in elkaar. Een mooie gedachte om nederigheid te betrachten waar het de natuur en ons leven betreft. Dergelijke programma’s zijn een waardevolle aanvulling waar lief en ik graag naar kijken.

Vandaag schijnt de zon weer volop. Ik wilde gisteren langs onze nieuwste telg, maar moeder en kind deden een middagslaapje. Op kousenvoeten weer vertrokken. Vandaag nog maar eens proberen.

Straks gaan we eerst, ondanks dat ik de tuin nog niet helemaal heb opgeschoond, toch de bollen en wat zaaigoed erin stoppen, anders zitten we in juli en augustus zonder bloemen in ons piepkleine postzegelparadijs. Tegelijkertijd kopen we wat exemplaren om mee te nemen naar Verweggistan. Daar kunnen we maandag al aan de tuin beginnen. Zo benieuwd naar wat we aantreffen. Het zal een paradijs zijn voor de Roomsche Kervel, het gras en de brandnetels, maar ook zullen alle fruitbomen vermoedelijk in bloei staan. Foto’s volgen natuurlijk.

Dochterlief en het gezin zijn in Cecina aangekomen en genieten met volle teugen daar op de camping. Van elkaar, van Toscane in het algemeen en de bezienswaardigheden in het bijzonder, maar vooral van hun leefstijl met de natuur. Ze voelen zich innig verbonden met elkaar en dat is zo’n prachtige basis.

Wij als gezin kregen die basis op de meest droevige manier denkbaar. De aandoening van hun vader en zijn overlijden op de jonge leeftijd van de kinderen. Maar ook dat zorgde voor een band die voor altijd hecht is gebleven. Juist omdat je verdriet en vreugde met elkaar beleeft en doormaakt, obstakels overwint, elkaar helpt bij de verwerking, groeit de liefde. Die is onvoorwaardelijk nodig voor zo’n diepgaande verbondenheid. Dat het ook vreugdevol kan is heerlijk om mee te maken. Dat gun je iedereen.