Dit was vast niet de eerste keer

Deze longarts was nieuw voor mij. Ik had hem weliswaar een keer telefonisch gesproken bij het consult van vorig jaar, maar nu wilde ik een beeld bij de stem hebben en vond ik het ook fijn dat hij me even kon horen na de corona van drie weken geleden. Hij was vriendelijk, keek naar mij en niet alleen naar de computer, stelde wat vragen en lichtte de longen door. Lang geleden dat dat voor het laatst was gebeurd. Tevreden stelde hij vast dat ze, ondanks het vele hoesten, schoon waren. Ik mocht een aantal keren meer gaan puffen op een dag als dat nodig was. Raadzaam ook, vanwege de ontstekingsremmer, die daarin zat. Binnen dezelfde tien minuten als het telefoongesprek zou duren, stonden we weer buiten. Nu met een compleet plaatje in mijn hoofd.

Even vieren met Latte en koffie, een broodje en een croissant, en daarna bijkomen thuis. Om half een togen we richting Laren, waar we om half twee een tijdslot hadden gereserveerd. De kluisjes waren met een viercijferige code en twee handelingen, allemaal niet handig voor de wat versleten koppies die doorgaans het museum bevolken.

Ik had die ochtend gemerkt dat de kaartjes niet te downloaden waren en belde met het museum, waar ik ene Julia aan de lijn kreeg, die me vertelde dat zij er in de middag ook was en dat we ons bij haar moesten vervoegen. Bij aankomst, er was zowaar plek op de parkeerplaats, zocht ik de naam Julia passend bij de vrouwen achter de desk. Goed gegokt. Ze was het even kwijt, maar herinnerde het zich weer. Het bleek vaker voor te komen bij de bestelling als je behalve met de museum jaarkaart ook nog een donatie had gedaan. Gelukkig was het nog niet vol, dus twee kaartjes konden er nog vanaf.

De tentoonstelling van Kees van Dongen was prachtig. Een respectabel oeuvre op sfeervolle wijze uitgestald in de zalen. Handig dat van Dongen veelvuldig in series of periodes werkte. Zo wandelde je door zijn ontwikkeling binnen de schilderskunst, maar ook door zijn leven, met de diverse ontmoetingen in beeld. Met de vroegste werken, zicht op Delfshaven, en daarna zicht op Parijs met het herkenbare Montmartre, vanuit het beroemde ateliercomplex Le Bateau-Lavoir, in alle toonaarden, was het een mooi begin. Daarna vielen we in de ene na de andere verstilling bij het zien van zijn vrouwen, de portretten, de kleuren en lijnen, de vormen, de diverse stromingen, al dat moois bij elkaar. Een van zijn modellen, Fernande Olivier, bleek ook de geliefde en het favoriete model van Picasso te zijn.

Het was niet moeilijk, ondanks de drukte, om één op één van een werk te kunnen genieten. Mijn favorieten hingen er op gezette tijden zelfs verlaten bij. Mazzelen. Niets fijner dan elke indruk, elke verfstreek, elke beroering in rust tot je te nemen.

Een mooie toevoeging waren de drie grote muurfoto’s van de kunstenaar in zijn atelier, waar je ook de doeken onder constructie herkende, die hier aan de wanden in volle glorie waren uitgestald. Een kijkje in de keuken. Indrukwekkend was ook de hoeveelheid. Men had meer dan honderd werken over de hele wereld bij elkaar verzameld. Een mooi compleet beeld. Er was na de laatste doeken geen ruimte meer voor de overige Nardinczalen. Die hadden we al eens gezien, en het kon er nu eenvoudigweg niet meer bij.

In het oude gedeelte van het restaurant met haar aangename ouderwetse lambriseringen en met het zicht op de Oudolf-tuin waar de wind vrij spel had, was het goed toeven. Dat er daarna ineens nog wat kaarten te schudden vielen, is voor later. De kluisjes gingen, zoals verwacht, bij ons niet open, evenals bij de dames ernaast. De wat norse cipier liet ons de inhoud opdreunen. Daarna toverde hij de deurtjes van het slot. Dat was vast niet de eerste keer.