Een wereld waar je onbeperkt jezelf mag en kan zijn

Heerlijk soepje gemaakt in de vroege morgen. De hele inhoud van de groentenla uit de koelkast mocht meedoen, want de pureerstaaf deed haar werk goed. Voor onszelf hou ik van grof gesneden groenten in de soep, maar bij iemand die niet direct een soepliefhebber is, kan je dat beter niet doen. De familie stuurde foto’s van een bezoek aan het Nijntje museum, zoon en dochter met aanhang en kinderen. Jammer genoeg konden we er geen deel van uitmaken. Maar ja, je kunt je niet in tweeën delen en de afspraak met broer en zijn vrouw stonden er al langer.

Een mail van de tuin dat er bomen te geef waren. Ik vroeg om een vogelkers en een Gelderse roos. Ze liggen al in mijn tuin, even in het water leggen en dan direct de grond in, dat wordt dus het akkevietje van vandaag. Duimen dat het weer werkzaam blijft.

Schoonzus had haar huwelijksaankondiging bij zich. Een prachtige zacht-velvet groene dubbele kaart met gouden letters. Het huwelijk valt ergens midden in mei en dan komen we even terug uit Verweggistan. De eerstvolgende stap is oppas verzorgen voor Pluis, die plusminus drie maanden onder de pannen moet zijn. Het eerste aanbod is al binnen, maar daar kan ze niet naar buiten in verband met een hond die op het erf vertoeft. Ze moet daar aanleren om in een tuigje aan de wandel te gaan. Dat zal nog wel een dingetje zijn. Het allerlaatste middel dus.

Het bezoek was aangenaam. De mannen bogen zich over belastingzaken, Wij kabbelden wat met prietpraat over het wel en wee, maar ook met serieuze verhalen over vroeger en hoe we het leven hadden beleefd. Zelfs later met de mannen erbij, kwam dat onderwerp aan bod. Terugkijken, achterom zien. Dat was ook het thema in de serie ‘Verborgen verleden’, waarbij Daan Schuurmans in het zijne dook en allerlei opmerkelijke zaken ontdekte. De familienaam van zijn grootmoeder was hetzelfde als de mijne. Een van de voorvaderen had zelfs de voornaam van mijn vader, ‘Adriaan’. Bijzonder. Zouden we misschien dan toch ergens familie van elkaar zijn.

Lief wordt even wakker en sluimert tussendoor weer weg. Hij had gedroomd van paarden op de Pusta, maar dat kwam omdat ik naast hem mijn verhaaltjes op de Ipad roffel. Dat geeft het geluid van hoeven op een zandpad, schijnt. Heerlijk zoals we in staat zijn om allerlei dingen te verwerken tijdens een droom. Het zou maar een fantasieloos bestaan zijn, als we niet meer kunnen dromen.

De soep werd genuttigd met afbakbroodjes. Als toetje was er nog een nabeschouwing over hoe we met elkaar tegen de wereld aankijken. Broerlief had in kinderhuizen gewerkt waar kinderen een labeltje opgeprikt kregen. Van meet af aan is hij cynisch geweest ten opzichte van een dergelijke indeling. ‘We zijn allemaal mensen’ is zijn loffelijke instelling. Als je iedereen in gaat delen, sluit je inclusie eigenlijk al uit. Hij wilde niets liever dan blanco een kind leren kennen, zonder vooronderzoeken of bevindingen. Dat schiep een band. Met de kinderen op school heb ik eigenlijk altijd precies hetzelfde gedaan. Als er kinderen van een dagverblijf af kwamen dan las ik de rapportage nooit. Een kind bouwt een eigen relatie op samen met jou. Hoe die bevindingen zijn is persoonlijk en een momentopname. Elk label wordt een etiket dat ze jaren mee kunnen slepen door zo’n schoolloopbaan en dat zeker belemmerend kan werken of een kind tot verkeerde keuzes dwingt. Het maakt niet uit hoe je bent. Het gaat om de ruimte die je krijgt om jezelf te zijn.

Wat een prachtig onderwerp om een zinvolle dag mee te eindigen. Het gaf veel stof tot denken, maar vooral ook veel herkenning. Fijn om te merken uit hetzelfde hout gesneden te zijn. Mensen zonder grenzen, om met open armen te ontvangen. Een wereld waar je inderdaad, net als in de reclame-slogan, onbeperkt jezelf mag en kan zijn.