Tijd om de lente te omarmen

Net ‘Floortje gaat mee’ teruggekeken en diep onder de indruk van dit prachtige programma. Zo puur en zo au naturel als ze is zoekt ze in mens en dier eenzelfde puurheid en vindt het ook samen met haar reisgezel, de fotograaf Jasper Doest, die al even begaan is met de dieren. Thuis neemt Floortje afscheid van haar twee ezels en dan gaan ze op pad om de relatie mens en dier uit te diepen. Ze komen uit in Roemenie, waar nog steeds veel beren leven, waar volop mee gesold is, door ze als welp gevangen te nemen en op te laten treden in kleine circussen. Doorgaans worden ze opgesloten om als attractie in veel te krappe hokken mensen en kinderen te vermaken. Ze ontmoeten een vrouw die voor de vrijheid van de beren vecht en met eenzelfde eenvoud en liefde voor het leven, mens en dier, ieder levend wezen, hen hun vrijheid gunt. Een voorbeeld voor de wereld, deze kleine dappere vrouw.

Schoondochter heeft vandaag ook positief getest. De cirkel is rond. Hopelijk zijn we nu allemaal een jaar verschoond van alle ellende. Een geluk bij een ongeluk. Gisteren heb ik een aardig stuk aan de das gebreid. Ze vordert langzaam maar gestaag. We breien trouwens ook de uren en de dagen aan elkaar. Soms zijn we zelfs in de war met de traagheid of de snelheid van de klok. Geen sinecure hoor, zo’n intense pas op de plaats. Langzaam komt de energie weer terug. Het boodschappen doen ging gisteren prima door naar een traag tempo terug te schakelen. De trappen voetje voor voetje op bijvoorbeeld. Helaas is er nog steeds niet genoeg concentratie, al begint de tijd te dringen en komt de avond van de leesclub in zicht. Maar dat is aan de andere kant ook gunstig, dan kan je in een ruk het hele boek uitlezen.

Over drie dagen hebben we het rijk hier alleen. Dan zijn zoonlief en schoondochter naar hun nieuwe tijdelijke onderkomen verhuist, zijn dochterlief en haar gezin de eerste kilometers van hun lange avonturenreis aan het stukslaan en hopelijk komt dan de nieuwe auto spoedig. De reis naar Verweggistan stellen we nu minstens uit tot na de bevalling, dat is wel zo rustig. Bovendien is april prachtig, want dan staan alle wilde pruimen, de vijg en de blauwe regen in bloei. Het verlangen ernaar groeit met de dag en dat is ook gunstig.

We mijmeren wat door op veranderingen die we kunnen doen en aanpassingen aan de nieuwe woonsituatie hier. We hebben nu alle tijd en zonder druk op de ketel is het leven bijzonder aangenaam. Een wijs besluit om sommige taken toch maar af te stoten. Dan is er tegelijkertijd ruimte voor nieuwe initiatieven. Dat is belangrijk om met beide benen in de vooruitgang te blijven staan.

Volgende week mogen we alle twee weer naar buiten en dan kunnen we ons een paar dagen op de tuin storten. Er moeten nog wat wilgen gesnoeid, Een stuk of zeven. Dan kunnen we van de takken een hekje maken in het laatste deel van de tuin, tussen die van de buurman rechts en de onze. Misschien lukt het dan ook om wat heesters neer te zetten. Als we er maar een beperkte tijd zijn, is een makkelijk te onderhouden tuin het best. Eigenlijk kriebelt het buiten’gen’ allang weer. Tijd om de lente te omarmen.