De rust en het grote genieten

Het leven draait even om twee rode streepjes, die in een oogwenk oplichten in het witte houdertje. Tjonge. Nog altijd aan weten te ontsnappen, maar nu was er natuurlijk geen houden meer aan. Zoonlief met covid al de hele week druk in huis. Zelf overal naar toe geweest met de gebruikelijke afstand, maar ach. Eens moet de eerste keer zijn. De eerste dag, gisteren, had ik zo weer willen inleveren. De hoofdpijn en de misselijkheid waren het ergst. Bij de krampen kwam er geen piezeltje mee, allemaal lucht en loze krampen die wel de boel uiterst vakkundig binnenstebuiten aan het keren waren voor mijn gevoel. De hoofdpijn zorgde ervoor dat het voelde alsof het brein ingepakt was in een verkeerd gevouwen filodeeg met omgekrulde randen. Daar viel voorlopig geen eer aan te behalen.

Toen eindelijk mijn eigen medicijnen erin zaten, een voor een met tussenpozen, werkte de Ascal, mijn bloedverdunner, ook als pijnstiller en nam de hoofdpijn af. Wat een heerlijk gevoel. Voorzichtig kon ik met wat geknabbel aan een beschuitje met jam beginnen en een warm bakkie thee. Dat was weer wat anders dan slokjes water.

Ziek zijn, je ziek voelen, is natuurlijk ook maar betrekkelijk. Oudste zoon vertelde dat hij ook zo’n pittige hoofdpijn had gehad en zoonlief hier in huis was alleen maar moe. Alles kan met dit wonderlijke virus. Het kan natuurlijk ook immer vele malen erger. Vroeger moesten we dan God danken op onze blote knietjes, werd gezegd. Niet dat het gebeurde, hooguit een schietgebedje.

De nacht was gesluimer, met de pijn terug, het hoesten en elk uur een kwartier wakker. Wonderlijke dromen. Een over vrouwtje Piggelmee. ‘Visje visje in de zee’. ‘Riep je mannetje Piggelmee‘. Het vrouwtje wil steeds meer: een huis, nieuwe kleren, een hulp voor het poetsen, een paleis, de troon van God. Ze is onverzadigbaar, terwijl Piggelmee zelf bedenkt dat hij nooit meer liedjes fluit. Het boek was op punten te verkrijgen bij Van Nelle, met grappige illustraties. We hebben het destijds stuk gelezen. Natuurlijk ontsteekt het visje in toorn en tovert hij alles terug in de oude staat. Boontje komt om z’n loontje.

Gisteren kwam dochterlief de schilderijtjes voor hun afscheidsfeest halen. Daar kunnen mensen ze dan meenemen. Er wordt een donatie op de rekening voor het goede doel gevraagd, geheel naar eigen draagkracht. Helaas moet ik het feest missen. Had er zo graag bij geweest. Lief loopt op deze manier ook heel wat mis. Hij werkt nu maar thuis en print achterstallige informatie uit, die hij straks nodig heeft.

In Verweggistan heeft vriendlief het gele tapijt uit de werkkamer en de zitkamer vervangen door brede planken laminaat in dezelfde kleuren als het parket van de bibliotheek. We kunnen niet wachten om het te zien. Het zal een hele verbetering zijn. Wanneer we zullen gaan, hangt af van de komst van de nieuwe auto. We zijn al aan het idee gewend dat het een maandje opschuift en dan kunnen we wel alle mooie momenten rond de bevalling op tijd meemaken.

‘Adem in, adem uit’ is een van onze lijfspreuken tegenwoordig. Iets in de trant van ‘het komt goed’. Voor alles is een oplossing te bedenken. Liever dan onrustig heen en weer te schieten, de rust en het grote genieten.