De basis is er

De wonderlijke droom laat een, even vreemde, tweedehands zaak zien met prachtige geglazuurde keramieken tegels van insecten in groenen en blauwen. Ze zitten in eikenhouten lijsten maar die haal ik eraf. Dat maakt ze oubollig. Juist de tegeltjes verdienen de volle aandacht. Ze hebben de grootte van een koelkastmagneet. Hoe duidelijk zijn de beelden in het hoofd. Tot in detail neem je waar. Het verbaast me altijd weer.

Gisteren keken we naar de serie ‘Onze man bij de Taliban’’ van Thomas Erdbrink. Bewonderenswaardig is het gemak waarmee hij, met zijn kennis van het Farsi de harten van de mensen weet te bereiken, het gemak waarmee hij een gesprek opent, moeilijke onderwerpen aansnijdt en mensen daardoor bereidt zijn te vertellen wat ze denken en voelen.

Ik vang enkele woorden op, iets in de trant van ‘het daget in het oosten’ sinds ik ooit, in een grijs verleden, een jaar Farsi probeerde onder de knie te krijgen. Ik vermoed dat, als het alleen om het mondeling was gegaan, het nog wel een geslaagde poging had kunnen zijn, maar ik liep volledig stuk op de schriftelijke grammatica. Wat een onwijs moeilijke taal om te begrijpen. Er zweven herkenbare woorden langs, sendeki, halet tsjetorie, to goebi. Het klinkt mooi, zacht en zangerig en is volledig in tegenspraak met hun verhalen over de verheerlijking van het geweld. Maar hoe kan dat ook anders, als je vanaf het begin als klein kind, bent geïndoctrineerd met denkbeelden, dat de dood zaliger is dan het leven. Aan het eind van hun tunnel ligt het paradijs en dat haalt het niet bij het leven op aarde. Volgende week ontmoet de journalist de vrouwen. Vooral daar ben ik benieuwd naar. Een must om te kijken.

Zoonlief was ziek. Ik had in de nacht al wat wonderlijke geluiden gehoord, maar in de middag had hij weer een emmer nodig en maakte ik, als vroeger, warme thee en beschuitjes voor hem, een met alleen een beetje boter en een met kaas, met het devies erbij om het mondjesmaat te drinken en te eten. Ergens aan het eind van de middag vroeg hij of ik groentensoep wilde maken. Zijn vriendinnetje haalde de nog ontbrekende ingrediënten. Inderdaad, bij flauwte of misselijkheid helpt alleen een krachtig bouilonnetje en als je vegetarisch bent, wordt dat automatisch een groentenbouillon. Uien bakken in een scheut olijfolie, schijfjes zoete aardappel erbij, twee bouillonblokjes en water, fijngesneden prei. Het helpt enorm om de maag weer rustig te krijgen. Tussendoor sliep hij gaten in de dag en kwam in de avond naar beneden voor nieuwe beschuiten, nu met aardbeienjam. Voor het lekker dit keer. Het was leuk om de ouderwetse pleeg uit te hangen. Als dat er eenmaal in zit, komt het er op tijden dat het nodig is, wel uit.

Vandaag ga ik de boekenkasten nog eens doorploegen. Morgen lees ik voor op het dagverblijf van mijn lieve kleindochter. Voor corona heb ik dat met genoegen ook gedaan. Of was het al vorig jaar. Dat is me ontschoten. Door die twee gesloten jaren is de Tijd door elkaar gaan lopen. Je denkt in termen van voor of na corona, maar het is fluïde. Het komt zoals het valt. Het ligt ook aan het vorige turbulente jaar, waar lief en ik elkaar moesten ontginnen. Waar liggen de wensen ten opzichte van elkaar, wat zijn de oude gewoonten, welke bagage neem je mee, wat zijn de verwachtingen, hoe worden ze ingevuld. Soms is er een bezinningsmoment nodig en dan weer is het tijd om de buitenwereld bij dit hele proces te betrekken. Het gevoel nu ingebed te zijn en weer naar buiten te kunnen treden is een goed gevoel. We zijn er klaar voor. De basis ligt er.