Mooier kan je het niet hebben

Hoe je je vergissen kan. Tien bollen wol besteld, hebben ze een ieniemienie-muizen formaat. Bollen van 25 gram, waar je inderdaad hooguit een poppenmuts of sjaal van kan breien. Natuurlijk had ik alles af moeten speuren en zeker naar het aantal grammen, maar wie verwacht dit nou. Een mooi leermoment en kijken wat ik er van kan brouwen.

Het was toch nationale pechdag hier in huis, want het begon letterlijk en figuurlijk met een koude douche. moest de ketel bijgevuld? Terwijl ik naar de fysio was met, bij inspanning, een saturatie van 82, hadden lief en zoonlief geconstateerd dat inderdaad de druk te laag was, maar na bijvullen werd er toch een ‘error’ aangegeven. Monteur beloofde langs te komen voor zessen.

Om het warm te krijgen vooral vroeg koken, bedacht ik me. Met het recept opgesnord op internet, makreel met ketjap-citroen saus, spinazie en tomaat en de overgebleven couscous van vorige week, smulden we ons dwars door de lage temperaturen heen. Klokslag zes uur werd er eindelijk aangebeld. Een hele grote vriendelijke monteur vulde de woonkamer en hij zocht zijn weg samen met lief naar de kaduke ketel. Even later ging hij een nieuwe ventilator halen uit zijn auto. De oude had al amechtig gepiept en gekraakt de afgelopen keren en nu had hij het helemaal begeven. De man was verbazingwekkend vriendelijk, al had hij op dit late uur ook nog een adres te gaan. Een zegen voor de mensheid, zulke mensen. Langzaam kwamen de verkleumde spieren, nog steeds onder de wollen plaid, tot leven.

Niet alles was beroerd. Zoonlief kwam met mijn nieuwe telefoon, groot scherm, extra ruimte en grotere letters. Niet onbelangrijk, een fantastisch beeld op de telefoon. Hoera. Handig zo’n ITer in huis, die de oude direct overhevelt naar het nieuwe exemplaar. Hoesje er omheen en klaar voor gebruik. Dag ouwe getrouwe 5. Ik leg je terug in je doosje.

Ik denk aan de evergreen van Donald Jones en Annie M.G. Schmidt; ‘Ik zou je het liefste in een doosje willen doen, en je bewaren, je heel lang bewaren’, denk er wel dat hele vette Amerikaanse accent van Donald bij. Dat was de romantische kracht van het lied/gedicht. Ik vond dit prachtige fragment met een ontroerde Annie, om het te duiden.

In de Groene van deze maand lees ik dat Max van Rooy een biografie heeft geschreven van H.P. Berlage. De auteur is ‘de kleinzoon van’ en heeft minstens 44 jaar na het voornemen pas dit cruciale werk voltooid. Enkele weken later overleed hij. Hij stelde zich ten doel om vooral over het leven van Berlage te schrijven en over de relatie ervan met betrekking tot diens gebouwen en projecten. Verhalen die hij vooral van zijn moeder, de dochter van Berlage, hoorde want hij zelf werd geboren na de dood van de beste man. Aan het eind van de recensie, merkt Chris van der Heijden op dat de biografie hem ontroerde en verwarde. Iets om zelf te gaan ervaren, lijkt me.

Gisteren wipte ik na het grit voor Pluis te hebben gehaald, nog even de naastgelegen kringloop binnen om het boek Abeltje van Annie M.G. Schmidt te zoeken voor dochterlief, die het verhaal wil vertellen aan de kleine filosoof. Deel twee had ik wel in huis, maar het eerste deel of met iemand meegegeven of uitgeleend.

Laat ik nou, in die kast vol kinderrepertoire kriskras door elkaar en niet op naam, een heel oud exemplaar vinden, precies een jaar ouder dan ik zelf ben. Het was er eentje uit de Kluitmanserie. Totaal vergeeld en met een herkenbaar adres van de vorige eigenaar en de datum waarop hij het boek had gekregen. Al met al brachten de gebeurtenissen van de dag elkaar aardig in balans. Pech en geluk. Mooier kan je het niet hebben.