Heerlijk zoet na gedane arbeid

De eerste helft van de reis is voorspoedig gegaan. De kleine blauwe sloeg zich er dapper door heen. Wel leek het tot ver in Oostenrijk of de hemel een paar verdiepingen naar beneden was gezakt. Overal hing een dikke laag mist of nevel over de velden en de wieken van de windmolens waren niet te zien. Bij Linz begon het op te klaren en kleurde een zacht oranje door een brede spleet boven de heuvels. Deze weg, over Wenen en Gyor is de allerbeste. Heerlijk vlak, slechts wat midden en laaggebergte en heel goed begaanbaar. Om half zeven kwamen we bij het dorp aan. In het oude centrum was een adventszaterdag-viering aan de gang, overal kerstlampjes, uitgelaten stemmen, alles was versierd met sneeuw op de heggen en in de tuinen. Het was sprookjesachtig. Voor het hotel moesten we terug naar de snelweg, want iets daarvoor stond het. Daar bleek dat we ons qua versiering vergist hadden. Er stonden auto’s tussen met een flinke laag wit. Het had echt gesneeuwd.

In de mail stonden de pincodes voor dit duurzame receptieloze restaurant, alleen was men vergeten te vertellen dat je bij iedere pin even een groen v-tje moest afvinken. Een lief meisje dat net uit één van de kamers kwam, hielp ons, met recht vingervlug. Eindelijk een warme kamer om even bij te komen van de reis. We hadden sla en brood bij ons, want het hotel kent ook geen louncheroom of ontbijtzaal en natuurlijk een wijntje op de goede afloop. Morgen weer een dag. Wat een zegen als de wegen deugen.

A room with a view was het niet bepaald. Het uitzicht was zegge en schrijven twee vrachtwagens, een strookje gras met sneeuw en een pompstation. Aan de kant van de voordeur een flinke bouwplaats. Het huis was zo duurzaam dat voor de frisse lucht de ventilatiepomp de hele nacht om het half uur aansloeg met heel veel gebrom. Het waren zogezegd de kerkklokslagen van mijn moeder, die ze in haar vele slapeloze nachten telde.

Maar de rest was heerlijk, goede douche, het meegebrachte eigen ontbijt, fris uit de aanwezige koelkast, oploskoffie met de waterkoker en bijna verse jus. Griekse yoghurt voor de medicijnen, helaas met kokos maar daar hadden we even niet op gelet. De laatste dag om er 700 kilometer doorheen te jassen. O zalige zondag, waardoor het pas druk werd rond grote steden en daar tussenin heel Duitsland advent aan het vieren was. Toch nog een uurtje of anderhalf door het pikkedonker rijden om in zeeën van Hollandse lichten over ‘s lands wegen te kunnen zoeven. En toch, hier en daar was men er zich al bewust van lichtvervuiling, al dekte dit begrip in de strikte zin van het woord de lading niet, maar toch, iedereen weet nu wat ik bedoel. Er waren tot mijn grote vreugde enerzijds en stil verdriet( want brandende oogjes)anderzijds toch hele stukken in duisternis gehuld net als bij al onze buren in welk land dan ook.

Maar goed. Heelhuids aangeland, liefdevol ontvangen en verwend met onze nationale trots, door zoonlief gehaalde patatjes en kroket, dat kan niet anders dan smaken na een lange tijd in Verweggistan te zijn geweest. Eerst uitrusten en morgen verder zien. Niets slaapt zo heerlijk zoet als na gedane arbeid