En even helemaal niets

Voor het eerst sinds heel lang was de buzzer ingesteld om me om zeven uur wakker te tsjirpen met het krekelgeluid dat me even nog in de waan liet, in de donkerte achter mijn dichte ogen, een zwoele zomeravond mee te maken. O. Ja, vroeg op voor de voorstelling van Het Filiaal, ‘ Blauw van Jou’ met kleindochter die wij op zouden halen en Dribbel en dochterlief.

De koffie bewaarden we voor een snel bakkie beneden. Ruim op tijd zaten we in de kleine blauwe en reden richting Utrecht. Met een gevulde rugzak, uitgezwaaid door de goegemeente en de andere opa en oma togen we richting binnenstad. Van te voren hadden we al uitgeknibbeld de kleine blauwe prins in garage Springweg te parkeren en omdat het heerlijk vroeg was, reden we er rap naar toe, zonder obstakels en omleidingen.

Er was al behoorlijk wat winkelend publiek en door de ogen van de kleine zag en hoorde ik alle geluiden, zoals ze binnen zouden komen. Scherpe krassen over een tegelvloer met een stapel terrasstoelen, de harde stemmen van de bouwvakkers bij een grote lege winkelpui, klingelende fietsers die langs ons heen zoefden, het opstellen van een stalling voor het raam voor de koopwaar, het praten, lachen en roepen van voorbijgangers, het dwingende roeren in een koffiekop van een vroege terrasganger. Bij het theater draalden we wat, maar vrij snel kwam dochterlief met dribbel achterop al aanfietsen.

Boven in de foyer was er ruimte om overtollige energie kwijt te kunnen en de bar was al open, dus koffie en thee voor ons en tijd om even bij te komen.

‘Blauw van Jou’ is een voorstelling voor 4+, alleschattigst en gelaagd, met een vader die aan blauwzucht leed en de dochter die aanvankelijk dacht dat alles blauw was omdat ze tijdens haar leventje nooit anders had gezien. Als Marter plots op komt dagen en haar kleur laat zien begint het rotsvaste vertrouwen in Pa en zijn kennis van de wereld langzaam af te brokkelen. Een ingenieus compact decor en een slimme belichting maakte het stuk voor de twee net niet te spannend, maar veiligheid op schoot was wel geboden even als een nat gesabbelde zeemeermin als ontlading van de voelbare spanning.

Buiten scheen de zon en voelde ik ook waterspetters. De stad had haar kinderboekenweekkleed aangetrokken en overal waren er kleine eenakters met vrolijke karakters uit diverse kinderboeken, maar er liep ook een oude man met een groot spandoek die de wereld wilde behoeden voor verder verval. In de nieuwe onderneming die op de plek was gekomen van de oude Broese winkel, kon men zich vergapen aan de duurzame artikelen die er lagen. Er was een restaurant met veel groen ingebouwd en een kaart vol biologisch verantwoorde lekkernijen om de inwendige mens te laven en Engels sprekende bediening.

Onder begeleiding van de muziek uit het ouderwetse orgel en het gerammel van de centenbakjes liepen we terug naar de garage. langzaamaan kwamen de verhalen van kleindochter los. Wel een beetje spannend, maar ook leuk en de ‘poes’ vond ze grappig, waarbij Marter een nieuwe naam had gekregen.

Thuis namen we afscheid. De kleine overmand door slaap. Iets wat ik begreep want bij mij zakte in een oogwenk van een seconde de vermoeidheid van de totale ondernemende week in de benen. De rest van de dag kabbelde voort in afstandelijk vermaak via beelden op de televisie, het hoofd leeg en even helemaal niets.