En daarmee de vrijheid voelbaar maakt

Terwijl ik bij de tandarts een onrustige ademhaling van de vrouw links van me verweef met de gedachte dat angst voor de tandarts nu alweer jaren in een ver verleden lag bracht zoonlief onverwacht de nieuwe bank. Na de behandeling vertelde de wachtkamer-mevrouw en passant dat ze vreselijke kiespijn had en nu ook op hete kolen zat, omdat ze niet wist wat er komen zou. Ook kiespijn is een begrip uit dat zelfde verre verleden.

De bank stond opgestapeld langs de boekenkast.de grote oude hoekbank moest eerst weg en daar hadden we het grof vuil voor nodig. Straks even bellen en kijken hoe snel de klus geklaard kan worden. We hebben er zin in. De bank is van een mooi groengrijs, met een locker en erg comfortabel. Ineens moeten er honderdduizend-en-een dingen geregeld worden. De verwarming komt in zicht, dat is een ouwetje en minder mooi, dus misschien moet daar een ombouw omheen. Het volgende is een kleed en kussens en en nog wat snuisterijen, die passend zijn bij de vernieuwde aanblik. Het grof vuil is gebeld en vrijdag is alles weg, de kast en het bed van de te organiseren werkkamer incluis. Wat een actie zomaar tussendoor.

In een interview van Liddie Austin met Stef Bos wordt aangehaald wat in een gesprek tussen Freek de Jonge en Stef ter sprake kwam. Freek:’ We zitten op een rode draad die door de tijd heen loopt. Als we niet denken het te moeten verzinnen maar contact maken met de draad, stroomt er van alles door ons heen’. Vlak daarvoor mijmert Stef op de vraag of hij het zijn taak als kunstenaar vindt te verwoorden van wat je voelt in de maatschappij, dat hij niet meer is dan een doorgeefluik van gesprekken die hij heeft, van wat hij voelt, van alle kennis die hij heeft opgedaan. Datgene wat hij zegt of zingt tijdens een optreden is niet van hem maar hij geeft het alleen vorm.

In de tijd dat het vullen van een podium tot de bezigheden behoorden, zang, dans, toneel, straattheater, overkwam me vaak dat ik bijna buiten mezelf een act stond op te voeren. Alsof je van bovenaf erop aan het kijken was. Kwinkslagen, snedige zinsnedes, ze kwamen allemaal eveneens uit de lucht vallen. Zou ik het over moeten doen, dan werd het door het improvisatiegehalte iets volstrekt anders en navertellen was helemaal niet mogelijk. Zo gaan die dingen. Het voelt als die draad die Freek noemt. De rode draad van het creatief vermogen en het scheppend bezig zijn. Stef noemt daarnaast iets dat minstens net zo belangrijk is tijdens het optreden namelijk de magie die samen met het publiek gecreëerd wordt, ‘iets te leren of iets te ontdekken dat we al wisten maar zijn vergeten’

Een bijzondere man met een sympathieke warme uitstraling. Ik mag hem graag horen en luister graag naar de mooie dingen die hij heeft gemaakt. Zijn levensmotto is fantastisch. ‘De ruimte is oneindig zolang je maar je grens verlegt’. Precies en dat hebben we helemaal in eigen hand. Hoe nauwer het hok waar de geest in verblijft, hoe bekrompener het denken wordt. Ik hou van de ruimte die grenzenloos mijmeren laat en daarmee de vrijheid voelbaar maakt.