Op het leven en elkaar

De dag opende met een lauwe douche voor de grasmat, dat zich later uitbreidde tot flinke stortbuien. Het groen sidderde van genot. Eindelijk na weer ruim twee weken temperaturen van om en nabij de 35 graden.

In de vroege ochtend de boodschappen, omdat het in de middag heftig zou gaan onweren. Dat was het plan. Dat onweer hadden we die nacht ook al gehad en als het eenmaal begint, dan houdt het hier niet meer op, omdat de bergen de buien vasthouden. Een eb en vloed aan rollende donder en flitsende bliksem.

Het was kalm op de weg. Welhaast een zondagse rust. Bij de Tesco en de Lidl waren de parkeerplaatsen verlaten. Huh. Hadden we ons vergist en was het zondagmorgen. Ineens begon het ergens in het achterhoofd van lief te dagen dat het de twintigste was. Sinds Orban was dat een nieuwe feestdag. Daarom hingen al de vlaggen uit in de kleine dorpen naar de supermarkten toe. Alles was dicht. Beteuterd verzonnen we een list. De wijn was op en dat was ongeveer de voornaamste reden waarom we naar de winkel wilden. De benzinepomp leek ons niet de aangewezen plek, omdat er niet met alcohol op gereden mocht worden.

Lief groef in zijn geheugen en kwam uit bij de wijnstreek in de buurt van Pecs. Dat stond al langer op het lijstje van bezienswaardigheden, omdat de kleine wijnkelders in de heuvel onder en boven elkaar waren gebouwd en men van daaruit de wijn verkocht. Richting Vilany dus. Opgewekt en met oog voor dat prachtige landschap, waar boven de zwarte schaduwen van de bergen de toppen in witte nevels waren gehuld, lange slierten witte wieven, speurden we naar de wijnranken die zich in deze streken wel moesten uitstrekken. Maar al wat we zagen waren de goudgeel verdorde maisplanten, klaar voor de oogst en de nu bruine zonnebloemvelden.

Het was zo’n inmiddels bekende tocht. Een deel over de snelweg en al ras een vervolg door de vele lintdorpen richting het doel. De omgeving ademde rust, verlaten dorpen, oud verval afgewisseld met prachtig opgeknapte panden, die door hun uiterlijk al snel sierlijk en kleurrijk het landschap overnamen. De vrolijkheid van de groene, zacht oranje, gele en soms knallende tinten gaven de dorpen een speelse aanblik. De borden gaven in het Hongaars en in het Duits de bewegwijzering aan. Het verraadde de aanwezigheid van de Schwaben, herinnering uit een ver verleden. De oude industriële, vervallen resten van een vorig leven, bijvoorbeeld de grote steenbakkerij waar we langs reden, vertelden een ander deel van de geschiedenis. Zo had alles een eigen verhaal.

In een dorpje voor de grote wijnstad stopten we omdat daar de authentieke wijnkeldertjes met hun prachtige deuren zich tegen de voet van de berg hadden genesteld en het park er tegenover een ruime parkeerplek bood. We wandelden de berg een stukje op en genoten van de aanblik, de gebouwtjes, sommige kreunend onder de tand des tijds met verweerde oude deuren in allerlei tinten of vernieuwd en opgeschilderd met wijnranken langs de posten, zitjes op lange schagen en houten banken ervoor, uitzicht over het dorp, hier en daar oleanders in grote wijnkuipen en geraniums. Lieflijk, anders, en heel bijzonder om daar te lopen.

In een van de uitnodigende wijnkelders beneden namen we koffie en vroegen om een proeve van hun eigen wijn, de regina, een droge witte, kregen er sodawater bij en een slok in een mooi glas. Bovendien knoopte de jonge gerant een praatje aan in het Hongaars met lief en vroeg of we uit Holland kwamen want hij herkende de klanken. Een aanwaaihondje van de buren spoot hij met hetzelfde gemak, als waarmee hij ons te woord stond, nat met de sodafles, en legde omstandig uit, dat het diertje niet van hem was. Zijn eigen keffertje was de straat opgelopen en teruggehaald door zijn vrouw. Ach ja. Zo blijft er leven in de brouwerij.

We namen twee arrangementen af en vertrokken opnieuw op de bonnefooi, omdat dat ons toch op de mooiste plekjes had gebracht tot nu toe. zo kwamen we er achter dat de wijnranken aan de andere kant van de stad te vinden waren. Volmaakt gelukkig en voldaan kwamen we zonder de heftige onweersbuien thuis en proosten met de nieuw aangekochte rose, gekoeld in het vriesvak, op het leven en op elkaar.