We gaan het zien en beleven

Het is aanmerkelijk koeler vandaag. Na een week van boven de dertig graden is dat een welkome afwisseling. De dag begint, zoals hier te doen gebruikelijk, vroeg met koffie aan de grote terrastafel en uitzicht op de weidse tuin. In de verte staat de granieten dame en torst haar kruik. Merel, een juveniel mannetje, volgt onze bewegingen op de voet als we in de tuin zijn en hipt voortdurend om ons heen, soms opvallend dichtbij alsof hij gezelschap zoekt. Hier en daar snaait hij een wurmpje of pikt wat aan de gevallen morellen en wilde pruimpjes die her en der verspreid op de grond liggen.

Het is een mooie temperatuur om verder te gaan op het doek. Lief zoekt een interessante omgeving uit voor de namiddag. Eerst wordt er in de tuin gewerkt. Een tak van de enorme walnoot is bezweken onder de zwaarte van de vruchten en moet afgezaagd worden. Langzamerhand wordt de wildgroei teruggedrongen. Rondom het prieel valt weer te lopen en alles wat verdroogd is, wordt gesnoeid. De hosta schikt blij haar wat verkreukelde bladeren. Eindelijk vrij van wijnrank en bonte maagdenpalm die haar liefdevol en smorend aanbaden. Ze kan echt zonder hen.

Merel verschalkt nog een wormpje. Houtduif koert zijn hele levenslust eruit sinds vijf uur vannacht. Gisteren hoorde ik de koekoek er dwars doorheen. ‘s Nachts zijn de honden de baas. Die waken, zoals ze gewend zijn, op het erf en bij elke scharrelende viervoeter in hun omgeving wordt er een waar wolvengehuil aangemeten. ‘Wegwezen jullie’. Anders dan in Nederland leef je hier met de natuur.

Zoonlief heeft apps opgestuurd met tutorials voor de Procreate, met beeld erbij. Eigenlijk zou ik wat meer de ipad mee moeten nemen en onderweg schetsjes maken. Het is heerlijk om te doen en makkelijk, maar mijn eigen aquarelkit kan in de concurrentie omdat het net zo compact is.

Er schijnt een historisch museum vlakbij te zijn, het heet het Pipamuseum, maar heeft niets van doen met de eigenwijze Zweedse Pippi. Hier betekent Pipa pijp. Er is een meer vlakbij en de omgeving is wonderschoon, belooft lief. Een leuk vooruitzicht.

Gisteren reden we nog even door Szigetvar, waar we elke dag de boodschappen doen. Er blijkt naast het winkelcentrum een alleraardigst stadje te zitten, met straten die allemaal kriskras door elkaar lopen en uit kleurige gevels blijkt te bestaan. In het midden staat een megalomaan cultuurhuis en op het plein, waar we niet in mochten rijden, staat het raadhuis. Volgende keer zullen we lopend gaan kijken, nu was het veel te heet.

De vogels in de tuin zijn van slag. Ze kwetteren wat af naar elkaar. Tortel, merel en duif vliegen druk heen en weer van boom naar boom. Even later zien we de oorzaak van de opwinding. Door de takkenril tussen de buurman en ons komt een kleine zwarte poes aangeslopen. Soepel vervolgt ze haar weg en houdt het gevogelte scherp in de gaten. Maar alles is in de boom gaan zitten. Vogels zijn niet voor de poes.

Lief heeft een leuke route uitgestippeld. Voorlopig zijn we hier nog lang niet uitgekeken. Er zijn zoveel bijzondere plaatsen en er is een overvloed aan natuurschoon en rijkdom. Dit Verweggistan is schromelijk onderschat. De rijke Habsburgse tijden ademen nog altijd door alles heen. Van de week staat er een bezoek aan het hertenkamp op de agenda, waar kuddes damherten, edelherten, everzwijnen, moeflons en reeen rondlopen, heel wat anders dan de kleine hertenkampen die wij kennen. daarnaast worden er ook waterbuffels, schapen en grijze runderen gehouden. Er is een trip met paard en wagen. Een soort safari maar dan anders, denk ik zo. We gaan het zien en beleven.