Een sprookje waardig

We zitten samen aan de grote stevige houten terrastafel, waar we met ons hele gezin met gemak uitgebreid aan zouden kunnen dineren. Ik mis de kinderen, hier in dat stille Verweggistan. De uitstapjes van eergisteren en gisteren zijn welkome onderbrekingen, maar met alle foto’s die langs komen via de app van alle kleinkinderen, genietend van een nieuwe omgeving, nieuwe speelmogelijkheden, nieuwe ervaringen en de verwondering die dat opwekt, zou ik bij ze willen zijn. Nu zweef ik slechts een fractie van het leven om een hoekje, om een momentje mee te kunnen pakken. ‘In oktober’, beloofde zoonlief troostend, ‘Nog maar een paar weekjes’. En dat is zo. Ergens is in de Ardennen een groot huis afgehuurd met alle ruimte om iedereen te kunnen herbergen. Dat belooft een feest te worden.

Vooralsnog blijft er hier natuurlijk heel veel over om ten volle van te genieten. Na een ochtend die de diepte niet schuwde, waren we alweer vroeg op stap om de moskee te gaan bezoeken. Inderdaad was die ver van de Dom verwijderd. Om de stad heen, langs uitgebreide voorsteden, reden we door tot we in het oude centrum kwamen. Even aftasten door welke straatjes er wel en niet gereden kon worden, vorsend naar verkeersborden die de route zouden bepalen. Uiteindelijk kwamen we niet ver van het grote plein op een beheerde parkeerplaats terecht, waar de auto vier uur lang tegen drie euro onder de vorsende blik van de man achter het loket kon blijven staan.

Verbazing alom van mijn kant, omdat het plein, na een wandeling door de rustieke smalle straat, zich in volle glorie in de ochtendzon openbaarde. Grote imponerende gevels, glinsterende leien torens en de stille aanwezigheid van een overmaat aan beeldhouwwerk imponeerden de aanblik. De palmen, oleanders, geraniums, daglelies in grote bloembakken zorgden voor een mediterrane sfeer. Een modern waterballet voor de allerkleinsten sproeide verfrissing uit de grond, waar kleintjes met kleine gilletjes probeerden de stralen te ontwijken. Kinderspel is grenzeloos.

Een imposant standbeeld te paard van Janos Hunyadi, de grote zuil in het midden van het plein, de terrassen langszij, het voorname provinciehuis, de uitgestrektheid van het plein zelf en het ontbreken van het verkeer gaf alles tezamen een indrukwekkende uitstraling met als hoogtepunt aan het eind ervan de moskee met haar lichtgroene koepel en de verbroedering van het kruis met de sikkel als kers op de taart. De moskee was duidelijk een staaltje van over grenzen heen denken, in ogenschouw genomen dat ‘er vele godsdiensten zijn, maar maar een geloof’ zoals een éminence grise mij ooit trachtte bij te brengen in het bejaardentehuis waar ik werkte.

De restauratie van de kerk ter ere van Maria had prachtig uitgepakt met het sparen van de vele details van het oorspronkelijke gebouw. Erom heen waren de gangen met ingemetselde graven die, in tegenstelling tot de oude kerken, die je doorgaans tegenkomt met hun stoffige graftombes, hier nog steeds in gebruik waren. Bloemen bij bijna alle ingemetselde stenen met hun gouden opschriften. Een ode aan de doden met een mooie muurschildering en een kaarsentafel, waar twee waxinelichtjes na ons bezoek gebroederlijk en gezusterlijk brandend naast elkaar kwamen te staan, onze eigen lieve doden samen, als een symbool voor het bijzondere van ons samenzijn.

Als beloning was er een terras onder de bomen met zicht op het hele plein, met daarna die bijzondere straat, waaraan onder andere het imposante Nationale Theater stond met haar twee fonteinen en waar allerlei doorkijkjes waren naar in weelderig groen gehulde binnenhofjes, afgeschermd van het nietsontziende zonlicht, kruip door, sluip door, een sprookje waardig.