Deze luxe is een zaligheid

Het werd een leuk feestje, vrij plotseling en heel gezellig. Zoonlief had de tuin tot zaal gebombardeerd. Met de comfortabele tuinbank was er genoeg plek om te zitten voor iedereen. Altijd verbaasd me de hoge mate van vriendelijkheid van zijn schoonfamilie me weer. Hartelijk en oprecht geïnteresseerd in alles wat er gebeurd. Geanimeerde gesprekjes, lieve knuffels aan begin en het einde.

Een goede vriend kwam langs met de dis, veertien dozen pizza. Heerlijke dunne bodem en zalig beleg. We dachten als oudjes, dat het veel te veel zou zijn, maar binnen een mum van tijd zat iedereen te smikkelen tot zelfs de laatste pizza voor het grootste deel nog opging.

Mijn lieve schoonzoon had de auto bij zich, dat wist ik, dus lief en ik liepen op ons bedaarde akkertje een blok verder naar het huis van zoonlief, haalden een mooi bloemetje op en kwamen zowaar een lieve vriendin van vroeger tegen en de tandarts. Heuglijk feit, dus gaven we elkaar drie dikke zoenen waar we zelf verbaasd van in de lach schoten. ‘Dat doen we anders nooit’, zeiden we tegen elkaar. Dat klopt, daar leent zich een behandelkamer niet voor. Maar het gaf wel aan hoe blij we waren om elkaar weer te zien.

De sfeer was ontspannen en gemoedelijk. De kinderen vermaakten zich opperbest met het water uit de teil om de frisdrank koel te houden, ze hadden speelruimte te over en dolden elkaar, stoeiden, spoten elkaar nat met kleine waterpistooltjes die een regen van kleine druppeltjes gaven. Er werd veel gelachen. Na de pizza was er taart en kaarsjes die aangestoken werden en uitgeblazen door alle kindermondjes er omheen.

Schoonzoon legde bij de auto, los van het feestgewoel, de techniek van de hybride uit en ik was hooglijk verbaasd dat je geen oplaadpaal nodig had. Geen idee hoe de techniek werkt en het wordt tijd dat ik me daar eens in verdiep. Hoe lang was het geleden dat ik bij de eerste auto’s zelf uit de voeten kon met mijn oliepeilstokje, de hamer om op de bobine te slaan als de motor geen zuchtje gaf en hoe ik de kruissleutel ter hand nam om een wiel los te draaien bij een lekke band. De glanzende bolides van deze tijd nodigden niet uit tot huis-tuin-en-keukengesleutel.

Het was allemaal zo vernuftig dat we bij het wegrijden aarzelden omdat we de bluetooth wel aan de praat kregen, maar het geluid van de radio niet. Zoonlief, bezorgd omdat we nog steeds stil stonden, kwam kijken. ‘Daar zijn knopjes voor, mams’. O ja. Het ronde knopje voor het geluid stond uit. Als iets ingewikkeld is, vallen de simpele toevoegingen in het niet. Daar denk je dan niet meer aan. Daarna zweefden we naar huis. Geen greintje geluid kwam door. Zoef zoef.

Op de parkeerplaats stond de kleine blauwe. Die kon zijn gram halen bij het feit dat ik moest wennen aan de afmetingen van de grote bak bij het parkeren, ook al was het uitgerust met een cameraatje voor de afmetingen en een waarschuwend klingelgeluid. Lief van schoonzoon was het verhaal dat de kinderen in de rats hadden gezeten bij onze eerste escapade naar Verweggistan in de kleine blauwe prins. Dat hadden ze dan goed verborgen weten te houden. Derhalve deze gulle gave van de shortlease.

We gaan het uitproberen en in deze dagen nog een beetje verkennen. Het zal wennen zijn. De kleine blauwe is me erg lief, maar deze luxe is een zaligheid.