Na gedane arbeid

Bij de groene van deze week zit de gids ingesloten. Een krant vol poezie en literatuur. Een cadeautje dus, dat een aantal heerlijke leesuurtjes op de tuin impliceert, omdat het per artikel uit te spellen valt en zo er behoorlijk wat afwisseling te halen is. Een essay van de hand van Maria Barnas trekt ten volle de aandacht en wordt direct gelezen. Haar vraag bij de inleiding intrigeert: ‘Hoe doe je dat, met elkaar in gesprek gaan en elkaar proberen te begrijpen, als je elkaars bronnen niet erkent? Kan een toenadering ook een verwijdering zijn, een grens tussen jou en de ander in stand houden een vorm van respect?’

Lief en ik filosoferen over dit uitgangspunt. Is het daadwerkelijk een vorm van respect als je de grens in stand houdt. Het hele verhaal is opgehangen aan het feit dat de schrijfster een buurvrouw heeft op het volkstuincomplex, die aan het begin van het jaar een doemdenken uiteen zette, waar Maria afstand van nam, maar dat haar toch bezig bleef houden en ze benaderde de buurvrouw in een mail met de wens om over deze twee verschillende manieren van in de wereld staan te willen schrijven. De vragen die ze aan haar buurvrouw stelde resulteerde in een twee meter hoge schutting tussen hun beide tuinen in plaats van de dunne haag die er eerder had gestaan. De vragen waren bedoeld als een toenaderingspoging, maar was dat wel zo wenselijk geweest. De ontmoeting bleek de grondtoon van een verwijdering te zijn. Zodra mensen beginnen te roeren in het wel en wee van de ander wordt er kennelijk iets in gang gezet, dat soms zoals hier, ongrijpbaar blijkt te zijn en dat hier tot afzondering leidde. De ironie zit in de naam die het complex draagt: Nieuw Vredelust. Het bracht ons in ieder geval een van die fijne spar-momenten die juist een gevoel van verbondenheid geeft.

Met al dat leesvoer trekken we vroeg naar de tuin om, nu het nog redelijk van temperatuur is, de vijver in te graven en te vullen. Voorlopig zal ze nog ingebed zijn tussen de irissen en de daglelies, maar later, als de beplanting klaar is met de bloei, kan ze worden aangepast zodat het zicht op de vijver gewaarborgd is. Nu ligt ze nog geheel verscholen in het struweel. Ik hoop dat de kleine geel/bruine kikker op rasse schreden terugkeert, om naar hartelust te plonzen in deze oase.

De vier opdrachten uit het boek ‘Tekenen(met het rechterbrein)kun je leren’ zijn gemaakt. Een zelfportret in de spiegel, mijn hand in een bepaalde pose, een portret uit het hoofd en een stoel. Alleen al het feit dat er weer de rust is om te tekenen met een 2B potlood op het hagelwitte blad geeft voldoening genoeg. Dat was duidelijk alweer even geleden. Het is goed om mijn passie opnieuw bij de basis op te pakken, nu er ruimte voor lijkt te zijn, de ideeën vorm te kunnen geven anders dan in het woord nu daar behoefte aan is.

De plantjes op het balkon groeien gestaag. Straks kunnen we er de vruchten van plukken. Ik zie oneindig veel oostindische kers, afrikaantjes en verder bij de rest van de bakken is het afwachten wat schoondochter daar gezaaid heeft. Het is altijd weer een verrassing waar naar uitgekeken wordt. Er begint nu schot in te komen.

Er moeten nog twee zakken zand gehaald worden voor onder de vijver. Tijd voor een verfrissende douche, het oude tuinkloffie en wat lekkere koek en zopie in de koeltas voor een lome middag na gedane arbeid.