We gaan er voor

Nieuwe voornemens en een druk programma vandaag. De binnen-en buitenlandse literatuur staat op alfabet, nu zijn de biografieën en de kinderboeken aan de beurt. Wat doe ik met het handjevol oerbejaarde wijsgeren, ook maar een plank apart.

Appje van zoonlief of ik kleindochter op wil halen van school en er staat nog een intocht van de kleine filosoof op ons lijstje. De eerste keer dat hij de vijf kilometer doet, dus toch even langs die ene winkel waar vast ook wel wat gezonders te halen valt in de vorm van een ketting of zo. Twee vliegen in een klap.

Het afscheid gisteren was goed verlopen. Ik hield braaf mijn mond tot mijn lieve mentor mijn vertrek aankondigde en me een enorme dahlia in een prachtige geglazuurde vogelbad-schaal overhandigde. ‘Toen ik die schaal zag, moest ik aan jou denken’, zei ze erbij. De dahlia krijgt een weldadige plek in het groen. De grote turquoise/cyaanblauwe schaal zal ook prachtig staan in de tuin hier of in Verweggistan. In ieder geval daar, waar ik haar vaak kan zien en de vogeltjes er dankbaar gebruik van kunnen maken. Misschien wel voorlopig op balkon, zolang de vlucht koolmezen zo veelvuldig komen aanvliegen. ‘Ik zal aan je denken, iedere keer als ik de schaal zie’, lachte ik. ‘En ik aan jou. Als je maar blijft schrijven’ was het antwoord. Wat zal ik haar missen en allen die me dierbaar zijn daar in die fijne groep kunstminnende creatievelingen.

Na afloop had ik met vriendinlief afgesproken te gaan wandelen bij landgoed Rhijnauwen, maar de energie was volkomen weg. Ze zag het gelukkig en we beloofden elkaar binnenkort snel een dag af te spreken. De hele dag ‘boeken sorteren’ lijkt een werkje van niets, maar had er beduidend ingehakt. Van het op en afstappen op het kleine krukje had ik zelfs spierpijn overgehouden in de benen.

Tussen alle rituelen door, deze ochtend, begon ik in het boek van Roxanne van Iperen met de allesomvattende titel ‘Eigen welzijn eerst’. Na de eerste drie bladzijden wist ik dat het een en ander wel om een creatieve en flexibele geest vraagt om tussen de door haar genoemde feiten de levenslust eruit te blijven filteren. Even doorbijten om te kijken wat er nog meer te zeggen viel. Lief is in ‘Het Woord voor Rood’ bezig. Hij mompelt tussendoor met een nasale stem wat opmerkingen, omdat hij gisteren kou had gevat bij de winderige wandeltocht door het Utrechtse. De vrienden waren elkaar misgelopen en hij had besloten dan maar alleen de stad te doorkruisen. Vrijdag gaan ze in de herhaling.

In de dakgoot geven de jonge kauwen blijk van hun hongerige magen. Zoonlief werd gisteren op de galerij al gewaarschuwd door de zenuwachtige ouders dat er kleintjes waren en iedere beweging beneden hen beschouwden ze duidelijk als een potentieel gevaar. Zodra onze voordeur openging, begonnen ze luid en met veel misbaar te krassen. Misschien komt straks uit zelfbehoud de paraplu weer even in gebruik.

De herinneringen op FB laten een compilatie van foto’s zien in Katwijk, waar we met vier zussen een vakantieweek op het strand vierden. Overal waarde het virus rond maar in Katwijk nauwelijks. Volgende maand gaan we een weekje naar Friesland. Eens kijken of het suikerbrood nog net zo lekker smaakt als vroeger op de vakantieboerderij van Mem Hof in Oudehaske. We gaan er voor.