Een dubbel genieten

Op het dooie akkertje hadden de ochtendrituelen plaats gevonden en om klokslag elf uur stond ik beneden aan de weg. De zussen uit Houten zouden langs rijden om me op te halen, waarna de jongste aan de beurt was. We hadden onze befaamde zussendag, die we een aantal maal per jaar hielden en waarvan de laatste keer alweer een gerede tijd geleden was.

De Betuwe werd het uitgangspunt. Kleine dorpen en kringlopen, restaurantjes en misschien de gelegenheid om te winkelen, maar vooral alles doen, wat zich spontaan aan zou bieden. Op die manier, wisten we uit ervaring, kom je de grappigste en leukste achterafkringloopjes tegen. Een dorp prikken en kijken of er een was. Op die manier. Het leverde een mudvolle kringloop in Tuil op die de oude basisschool, waarin ze gehuisvest was, tot aan de nok toe vulde met vooral veel van alles.

Vlak ervoor hadden we afgetrapt met koffie in een klein maar schattig etablissement langs de Linge in Acquoy op een lieflijke plek aan de dijk. Wuivende halmen, een duikende fuut, en de blauwe lucht afgewisseld met witte wolken erboven, vielen ons ten deel. Een mooi begin van de dag. Met buit, een spijkerjasje in de goede kleur en een jurk voor mij, een badtas annex handdoek in één voor de jongste, twee zwarte stola’s voor de opera Trijn en een gestreept jasje van een gerenommeerd merk voor zuslief gingen we op weg naar de volgende haven. Zaltbommel, omdat er mooie stilistische foto’s gemaakt konden worden in de sfeer van August Sander, een opdracht van de fotocursus van zuslief. We moesten vooral serieus en bedrukt kijken. Het klaaglijk effect werd verkregen met sjaals en gepleisterde muren, een oude kas, verweerde stoelen en een vensterraam. Het leverde hilarische taferelen op bij tijd en wijle.

We sjokten na een heerlijke lunch met rondwapperende servetten richting oude stadskwekerij, waar twee van de zussen al eens eerder waren geweest. Soms kan je zo blij zijn met het ontdekken van zo’n plek. Wat een prachtig klein paradijs vlak achter het bemuurde stadskasteel. Bij binnenkomst viel onmiddellijk de bloeiende vaantjesboom, de Cornus Kousa, een Japanse kornoelje, op. De manier waarop de planten waren gerangschikt in een volstrekt natuurlijke habitat, de bonte verzameling geurende en kleurende veelbloeiers, het was een lust voor de zintuigen. Iets om nog eens naar terug te keren.

Zaltbommel had iets met Jip en Janneke. In het stadskasteel was op de zolder een tentoonstelling ingericht met werk van Fiep Westendorp, de bekende illustratrice van veel van A.M.G. Schmidtverhalen voor kinderen. Op de glazen deur prijkten de zwarte schaduwen van Jip en Janneke. In het achterhuis was nog een tentoonstelling van Gerard Menken. In de tuin stond een mispel met het beeld van een klein kind ervoor met een kroon op het hoofd en een gedicht achter haar over het spreekwoord ‘Zo rot als een mispel’. De mispel staat, kenmerkend, op het wapen van Zaltbommel.

We dwaalden verder door de oude stad, af en toe een winkel in, hier en daar een aanschaf en door. Voor een afzakkertje onderweg of een simpele maaltijd, iets met saté en friet. Het gezochte restaurant, dat Moeders heette en derhalve nostalgisch voelde, in Leerdam, bleek een onvervalste ouderwetse kroeg te zijn met lallende lieden incluis, dan maar onderuit gezakt op de bank bij zuslief en patatjes uit de plaatselijke snackbar. Wel zo fijn en heerlijk om uitgebreid bij te kleppen in een ontspannen sfeer.

Rond negenen ging het huiswaarts. Het zoete thuiskomen na een dag van heerlijk samenzijn. Lief ontving me met open armen. Dat is de meerwaarde. Daar een klankbord te vinden om te kunnen delen en herbeleven. Een dubbel genieten.