Zien en beleven

We wandelen ons eigen zoutpad. Eigenlijk ieder mens. Allemaal zoeken we onze meest harmonische weg die bij de omgeving en de partner past, waarbij je je senang voelt. Daar moest ik aan denken nu Lief het boek Het Zoutpad aan het lezen is. De moeizame weg, die hij de laatste twee jaar bewandelt heeft, was een waar zoutpad met ontberingen door de eenzaamheid die het geestelijk wandelen bemoeilijkten. In enkele maanden heeft hij de balans teruggevonden en dat is bewonderenswaardig. In het begin was het zoeken, maar door het de ruimte en de tijd te geven en niets te overhaasten vielen de verschillende puzzelstukken met ons oude samenleven op hun plek, ondanks de verschillen die in de loop der tijd zijn opgedaan, beleefd, eigen gemaakt en verwerkt tot een persoonlijke eigenschap.

Die verschillen zijn eigenlijk niet eens zo groot. Onze paden kennen enkele opvallende overeenkomsten, die vooral op het smartelijke vlak bij elkaar komen en waar veel over te delen valt. Het schept een band voor het leven, hoe lang dat ook mag zijn. In ieder geval hebben we het een en ander uit kunnen kristalliseren tot een genieten op volle sterkte. Het vervult de harten en we prijzen de omstandigheden die ons tot hier gebracht hebben.

Het enige nadeel is dat ik nu tijd tekort kom. Geen wereldramp maar wel iets om goed bij stil te staan. Dat komt omdat het nog niet helemaal in evenwicht is, omdat we nog steeds een verkennend pad bewandelen. Straks, als alles op de juiste plek is gevallen zullen nieuwe en oude wegen zich weer samenvoegen. Tot zover is het nog een beetje behelpen en soms spitsroeden lopen. Vertrouwen was het eerste woord dat ons bond. Het staat bovenaan de lijst voor wederzijds begrip. Evenals de ruimte geven. We mogen beiden op onze eigen manier blijven zoeken. Voor een zorgkip, als ik ben, nogal een opgave. Onder dat kopje horen ook de veranderingen die je ingevoerd zou willen zien, maar die enkel vanuit mijn perspectief zouden gelden. Samen leven is samen geven en nemen.

Gisteren hebben we de vrijmarkt gehaald, maar het was er druk, we hadden niets nodig, maar het was goed even in de drukte te wandelen met af en toe een marktvrije straat er tussendoor. Schoonzoon was met de kinderen al in de vroege ochtend op pad geweest. Dan toch maar liever bij zoonlief langs om te zien hoe hij met wilskracht en overwinning zijn tuin en huis naar zijn wensen dwingt en daar vooral zelf mee aan de slag is. Een workout van formaat, waar geen apparaat in de sportschool tegenop kan. Eigenhandig graaft hij met engelengeduld de grote oude wortels uit van de enorme coniferen aan de zijkant. De omgezaagde toppen al reeds afgevoerd.

Voor het huis liggen de Waalse keitjes te wachten op hun afnemers en nieuwe stenen staan klaar om gemetseld te worden op de plek waar nu nog de garagedeur huist. Dat zou door een metselaar in de avond gebeuren. Er volgt een goed gesprek over onze gelukzaligheid en over een eventuele aanschaf van een wat grotere auto dan de kleine blauwe prins. Als ik er aan denk, slaat de weemoed toe. Hij is zo dapper geweest al die jaren en heeft me nooit in de steek gelaten, maar nu zijn er wat onkostenposten die te hoog zijn voor de waarde. Ook dat heet loslaten op hoog niveau en is een voorbeeld van vernieuwing.

Ik wen er nog wel eens aan. We gaan eerst een makkelijke chino aanschaffen voor lief, een waarin het goed bukken en knielen is en daarna gaan we het middenbed in de tuin aanpakken, waar niets nieuws in moet, maar wel de grassen eruit gaan en de oude vijver wordt aangepast tot niveau ‘leefbare kikkervijver’. Nu komen ze er nooit meer uit als ze erin vallen. Dat betekent of zagen tot het juiste formaat of een nieuwe aanschaffen. We gaan het zien en beleven.