In de voetsporen van de tijd

Een appje in de vroege morgen om het adres te vragen aan mijn recent weer ontmoette volksdansvriendin. Haar wens een uurtje later te komen kon met gemak in vervulling gaan. Geen probleem. Eigenlijk zouden we er ook een wandelingetje achteraan plakken, maar na de laatste chemo en een bacteriële infectie erna, met opname in het ziekenhuis, zat dat er even niet in.

Ze had een perfect mutsje over haar kale bolletje getrokken en met de vrolijk gebreide slobkousen tot aan de knie over haar broek zag ze er uit als een mooie Lapse, geheel in de steil en de sfeer van het huis, dat een keur aan folkloristische elementen bevatte. De tuin was een waar vogelparadijs. Pimpelmezen vlogen af en aan, vinken speelden krijgertje in de bomen, de Vlaamse gaai stapte overal bedaard door heen. Tot op het raam, waar tegen ook een voederbakje hing, kwamen ze pikken zonder een greintje vrees.

Er kwamen twee thermoskannen thee op tafel en een schaaltje met stroopwafels en brokken chocoladereep. Thee slempen en kletsen, oeverloos lang, van de hak op de tak oftewel kriskras door de tijd. Haar ervaringen met de eerste chemo’s, de eerste angst voor het volstrekt onbekende, de nieuwsgierigheid naar hoe een hoofd zonder haar er uit zou zien, omdat ze het haar ook wel gemillimeterd droeg en toch het dramatische van de werkelijkheid toen het een feit werd. ‘Plukken haar in een kam’, seinde mijn verbeelding in. Ik moest daarbij denken aan de scène van Olga uit Turks Fruit, die op een ochtend dat feit gewaar werd. Nooit zo’n heftig emotionele reactie als die meer gezien.

We kwamen er achter dat ze op de oude tuin met mijn lieve eigen tuinvriendinnen een tuin had gehad. Toeval bestaat niet. Dat is met het verleden op een presenteerblaadje de laatste dagen, een gevleugelde uitspraak. We bespraken het tijdsbeeld en trokken de conclusie dat het qua vrijheid van leven en liefde verreweg de beste tijd was, als je zoals wij in rijkdom waren geboren, hier op dit stuk grond.

Haar lieve partner die nog druk was geweest met de laatste kruimeltjes op te vegen toen ik te vroeg bij dit glazen paleisje aankwam, sukkelde langzaam in slaap. Zoveel zorg om haar zieke wederhelft, maar nu gelukkig, vier weken vrij, want ze gingen voor de laatste chemo vier weken in strenge quarantaine, omdat de bloedwaarden al niet denderend waren. Als die niet op peil zijn, zou de laatste chemo worden uitgesteld. Tussen de regels door zweefde het verlangen naar de dagen zonder ziekte en van vrolijk vermaak. Vriendinlief was een rasoptimist in hart en ziel en zag, net als ik, overal en altijd lichtpuntjes.

Het was een heerlijke namiddag en voor het eerst voelde ik de noodzaak van een stevige omhelzing, maar dat kon ten enenmale niet. Lucht-kussen en een diepe namasté-buiging, daar moesten we het mee doen. Dag lieve vrouwen, het was een aangenaam en huiselijk genoegen.

Een appje van vriendlief, die bij de huisarts was geweest en een doorverwijzing had gekregen voor een vaatkliniek bij hem in de buurt. ‘Ik haal je op en dan rijden we er samen heen’, was mijn antwoord op dit heugelijke nieuws. Er kwam schot in de zaak. Stap één van het lijstje was gezet. Fantastisch. Nu kon de kluwen van regelingen zich afrollen. ‘Kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet’, fluisterde mijn moeder goedkeurend in mijn oor. Zo is het. Dat is de juiste manier om deze weg te gaan. In de voetsporen van de tijd.