Klaar om de eigen weg te volgen

Stralende zon en verraderlijke koude wind verspreidde zich over het landgoed van kasteel Groeneveld. Iedereen die een hond had of kinderen was op het idee gekomen vandaag een, misschien wel overdadige, kerstdis weg te werken met een stevige wandeling. Het parkeerterrein was nagenoeg afgeladen vol. Het meegebrachte kerstpakket voor mij mocht in de kofferbak wachten.

Het kroost, oudste dochterlief met eega en de drie musketiers, Dribbel incluis, kwamen tien minuten later. Fototoestel mee, kinderwagen mee en de lieve ondernemer in een wat weerbarstig verzet. Ze kenden het terrein niet. Dat was een bof. Het is er prachtig en helemaal als je het voor het eerst aanschouwt. We doken een zijpad in door een opening in de brede beukenhaag, richting moestuin, alleen al om de massa te ontwijken. De korte route, besloten we, toen de koude wind langs de wangen schuurde. De slotgracht langs, met als groot oogstrelend verlangen een gifgroene voetbal van een gerenommeerd merk klotsend tegen de overliggende oever aan. De bomen trokken hun befaamde lange wintermiddagschaduwen, strepen over het uitgestrekte land. Afgezaagde bomen tellen bleek een uitstekend tijdverdrijf, evenals de boom met de pukkel en de deur van een Rien Poortvliet-kabouter in een oude stam. Oma wist het zeker. Klop, klop. Niemand thuis, net als de vogels. Die gaven ook niet thuis, op een zilverwitte reiger na, die laag over het weiland scheerde. Ondermaatse Schnautzertje, bovenmaatse doggen, en alles wat er tussen zat, darden vrolijk los of aan de lijn tussen alles door.

Brug over, slottuin in, fuikje, want geen andere uitweg, nieuw weggetje terug, de brug weer over en op de auto’s aan. Kerstwandeling was een feit en kon worden bijgeschreven in de annalen. De kleine ondernemer mocht met mij mee. Lage stand van de zon noopte tot extra opletten en nog zag ik een auto over het hoofd bij het invoegen. Vervaarlijk getoeter en een intens woedende blik. Bewust van mijn uiterst kostbare lading met extra argusogen verder op huis aan.

Daar wachtte eerst de warme kop thee om de ziel en de koude vingers aan te laven en daarna een heerlijke Franse kerstborrel. Behaaglijk bij hun gloednieuwe verwarming, ongekende luxe, omdat voor de verbouwing het hele huis slechts één gashaard telde, werden de de heerlijkste kazen uitgestald. Beaufort, Morbier, de Comte, de Mont d’or, een Brie de Melun, de Camembert, het was er allemaal, met een heerlijke Bourgogne er naast. Vraag een Fransman om een borrelplank en de samenstelling volgt au naturel. Een desem/notenbrood eronder met de zwierige Franse slag en het kon niet meer stuk. Wat een goed idee en wat een aangenaam toeven op zo’n doorgaans te vol gestopte eerste kerstdag. Heerlijk verwarmd door die ronde soepele zoete wijn op huis aan, knellende armen om de benen, dag, dag. Allemaal getest op Dribbel na, die een chronische verkoudheid had en straks aan de buisjes moest geloven.

In het eigen warme honk, kaarsjes aan, op de bank, de meest melige feelgoodfilm ever op de buis. Nou vooruit, tot een boek zou het niet meer komen. Een verkapte Robert ten Brink en nog meer lookalikes van het crème de la crème, het dagelijkse buizenvermaak, kweten zich naarstig van de taak om samenhang in het verhaal te brengen. Slaapverwekkend gelukkig. Rozig en warm naar bed.

Het verhaal van Lale Gul bracht me vannacht waar ik een beetje huiverig voor was. Een welhaast oneerbiedige benadering van het, in veel opzichten te begrijpen, verzet tegen het ouderlijk gezag. Voor een liefhebber van het woord, tenenkrommende aanduidingen waarbij geen enkel misverstand over de verhoudingen kon ontstaan, samengebalde afkeer verpakt in een bittere afdronk. Een oordeel valt nog niet te vormen, maar de eerste hoofdstukken voelden als een stuiterbal aan een elastiek om het been. Naar je toe, van je af, naar je toe, van je af, keer op keer. Als de vlag de lading dekt: ‘Ik ga leven’, dan hoop ik dat ze aan het eind van het boek glashelder heeft, hoe dat kan, zonder wrang oordeel maar met die eigenzinnige strijdkracht en met hetzelfde open vizier, dapper en helemaal klaar om de eigen weg te volgen.