Gebakken peren

Stralende zon in een wat rode gloed als ik de ogen opsla. Om zeven uur weer in slaap gevallen en met nichtlief door Amsterdam gestruind. Ze bleek ineens opvallend goed mondharmonica te spelen en hun prachtige oude huis aan de gracht had nu een monumentale uitstraling op de hoek van een plein. Ze bikte tussen neus en lippen door een 16e Eeuwse vloertegel uit haar entree, net niet helemaal ongeschonden, en maakte zich wat druk om haar geparkeerde auto een paar straten verderop. Een mens heeft wat zorgen te verdragen.

De kauwtjes vlogen in grote getale naar hun vergaderboom waar vervolgens druk onderhandeld werd. Vermoedelijk over de kerst en de verstoorde natuur, nu na de afgelopen zachte dagen, ineens de vrieskou was ingetreden, maar wel met feestelijk licht en rijm op de daken, zoals het een goede kerst betaamd.

Pluis komt informeren of ik er aan toe ben om haar uitgebreide kopjes te beantwoorden. Straks lief zacht fluweeltje, eerst de dagelijkse bezigheden. Spinnend neemt ze de weigering in ontvangst en belegert ondertussen mijn hele schoot. Een tactvolle zet.

Gisteren haalde zoonlief zijn kerstpakket op. Het boek van Finkers en een Donald Duck-game bleven achter. We bespraken de voorgenomen kerstbrunch op tweede kerstdag dat in een rooskleurig recent verleden was afgesproken. Als we met elkaar zijn dan zijn we met 11 volwassenen en acht kinderen. Zelfs voor een wandeling buiten is dat te veel. Wikken en wegen zoals altijd. Liefde, pedagogisch handelen en emoties doen een duit in het zakje. De ratio schudt het wijze hoofd. De uitslag is dat ik nu bij iedereen langs ga. Met de één een wandeling, met de ander de kerstbrunch, met een volgende een borrelplank enzovoort. Drukke bedoening dus, maar het hangt niet op die ene dag kerst. Op derde kerstdag komt dochter met de kleine filosoof de kast met de puddingvormen uitmesten. Als leuke nevenactiviteit kunnen we natuurlijk altijd een heerlijke oerouderwetse Engelse Christmaspudding in elkaar flansen en Melanie er bij afspelen.

Voor de zussen wordt vandaag een rijsttafel voor drie personen besteld. Dus ging ik gisteren op pad om een vers en hagelwit kleed te scoren. De enige mogelijkheid daartoe was de drogist. Er stonden twee luid pratende dames voor me met een sloot dreinende kinderen er naast, die voortdurend een snauw te pakken kregen op hun onmetelijke gevraagd. Ze zochten ook iets voor de tafel. Ik ben te netjes opgevoed. Een andere mevrouw kwam langs, schoof een van de rijzige gestaltes opzij en speurde naar servetten die eronder lagen. Na zeker een kwartier wikken, wegen en neuzelen stoomde het hele zwikje op richting kassa. Van de weeromstuit griste ik snel wit, grijs/wit en organza aubergine bij elkaar. De rij voor de kassa was winkellang. Geen goed plan die keuze om nu er naar op zoek te gaan. Bij thuiskomst bleek het witte damasten kleed van plastic. Dompertje. Maar een wit laken uit de kast trekken, want nog een zo’n hachelijke onderneming is teveel van het goede. Alles met mate doseren, daar houden we van.

De grote en kleine waxinelichten zijn aangevuld en dat is voor een kerstelijk tintje voldoende. Vandaag nog een bosje amaryllis en wat lekkere wijnen binnenhalen en klaar zijn we weer.

Morgen de eerste wandeling sinds lang in de buurt van het Indisch afhaalrestaurant. Daar liggen de Maarseveense plassen. Met deze winterkou mag het fototoestel niet ontbreken. Maar vandaag eerst maar eens aan de schoonmaak in de keuken, alles spic en span voor onze eigen vervroegde zussenkerst. In mijn tempo kost dat wel een dag. Die tijd is er volop, want Breda ging inderdaad niet door helaas en zelfs geen stream. Dan dans ik zelf de keuken rond. Met moed, beleid en trouw, dat wel. Voor je het weet zit je, in plaats van met een kerstpudding ,met de gebakken peren.